Het CDA gaat nu proberen de vereniging alsnog verboden te krijgen door het opgraven van een oude afspraak in Europees verband welke zegt dat een vereniging verboden kan worden wanneer bestuursleden van die vereniging zijn/worden veroordeeld voor het begaan van een strafbaar feit. Die afspraak moet alleen nog in wetgeving worden omgezet.
Daarmee speelt het CDA de rol van politieke correctheid. Wie zal zich nu willen verzetten tegen hun strijd tegen de pedofilie? Wie zou zijn vingers willen branden aan een tegengeluid? Voor je't weet word je misverstaan. Maar schijn bedriegt, zoals altijd. Het CDA stelt zich hier op als een ordinaire populistische partij. Want wat is de werkelijkheid?
De werkelijkheid toont ons dat pedofilie een wereldwijd verbreid fenomeen is. Schattingen lopen uiteen maar men gaat ervan uit dat het aantal pedofielen tussen 0,1 en 4% van de bevolking bedraagt. Voor Nederland zou dit betekenen dat ergens tussen de 17.000 en 680.000 mensen pedofiele neigingen hebben. Stelt u zich eens voor om wat voor aantallen het gaat wanneer we dit fenomeen in internationaal verband beschouwen. Het is ten enenmale ondoenlijk én onaanvaardbaar al deze mensen tot een ondergronds bestaan te veroordelen. Ook een pedofiel - die niet per definitie een pedoseksueel is - heeft recht op een normaal bestaan met alles wat daarbij hoort. De samenleving accepteert echter niet het praktiseren van pedoseksualiteit en in het geval u daaraan mocht twijfelen: ook ik vind dat volkomen terecht. Maar het niet kunnen accepteren van iemand's seksuele geaardheid brengt voor die ander serieuze problemen met zich mee. Daar moeten we ons niet van distantiëren daar moeten we niet voor weglopen. Om nog maar te zwijgen van het volksgericht dat vele mensen graag aan zouden willen richten.
Ja, pedofilie is buitengewoon problematisch maar we leven niet meer in de Middeleeuwen. Het Hof heeft wijs geoordeeld. Nu wij nog.
13 opmerkingen:
In de filosofiemagazine van een maand of wat geleden werd een vraag gesteld aan drie denkers of volgens hun virtuele kinderporno strafbaar zou moeten zijn.
Een van de denkers was van mening dat het op zich hypocriet is dat iemand wel mag masturberen met gedachten aan een volwassene en niet met gedachten aan kinderen.
Ik kan me voorstellen, dat is met veel porno zo, dat het denken vervuild wordt met denkbeelden dat bepaald geweld of misbruik normaal zou zijn, waarbij dus niet aan liefdegevoelens wordt geappelleerd maar aan heers-gevoelens. Seks is dan geen liefdesspel maar machtsspel.
De realiteit van het machtsspel, en de hang daar naar, daar zit het probleem, niet bij liefdegevoelens voor of schoonheidsbeleving bij volwassenen of kinderen.
Erkenning van een probleem schept meer mogelijkheden dan onderdrukking.
De excessen die daaruit voortvloeien zijn veel problematischer.
Macht speelt natuurlijk een rol bij zowel de pedoseksualiteit als de reactie daarop. Iets niet willen zien en het dus verbieden is inderdaad een vorm van onderdrukking die echter nooit het gewenste resultaat oplevert.
Het problematische aan pedofilie is dat ze de wens tot realisatie aanwakkert. De rede is niet bestand tegen de aandrang je diepste verlangens te vervullen.
De onaanvaardbaarheid van pedoseksualiteit is naar mijn mening gelegen in het feit dat je bij seksueel verkeer tussen een volwassene en een kind niet kan spreken van vrije wil bij het kind. En dus is pedoseksualiteit in mijn ogen per definitie een machtsspel, geen liefdesspel.
Er zijn voorbeelden te over van mensen die als uiterst intelligent mogen worden beschouwd maar die niet bij machte zijn hun pedoseksuele neigingen te sublimeren of te onderdrukken. Maar van onderdrukken hadden we al vast gesteld dat het niet werkt.
De eigenschap van mensen om verslaafd te raken aan, of ten diepste gefixeerd te raken op een machtsspel is misschien geen vaste eigenschap. Eigenlijk is geen enkele eigenschap een vaste eigenschap. Het "logeert" alleen maar bij iemand.
Dat is een interessante gedachte. De vraag is dan hoe je een ongenode gast je huis uit krijgt.
Dat is op zich ook een machtsspel en het spelen van dat spel zal de verslaafdheid aan machtsspel misschien alleen maar versterken.
Ik heb een vermoeden dat het misschien gaat om het "waardig verliezen". Dat betekent dan zoiets als het bewaren van waarden, ook al houdt dit in dat je dan op allerlei vlakken verliest. Niet koste wat het kost overal willen winnen dus.
Het vereist wijsheid en diplomatie om iemand zonder gezichtsverlies te laten lijden, een nederlaag toe te brengen. En het is maar weinigen gegeven het eigen ongelijk, of de onmogelijkheid van gelijk, te erkennen.
Maar goed, je hebt gelijk met je opmerking over 'waardig verliezen'.
Inderdaad. Om nog terug te komen op de gast die logeert, die is er toch vaak wel op uitnodiging, omdat je op een onbewaakt moment het huis hebt open gezet. Altijd leven met de deuren dicht is misschien onmogelijk. De manier waarop je de deuren openzet is van belang. Ze kunnen ook (geforceerd) worden opengezet. Of het gaat op een onbewaakt moment. Het resultaat is niet altijd hetzelfde.
Maar ook hierbij is er weer de onmogelijkheid van gelijk.
Ik herinner mij nog wel hoe ik verslaafd raakte aan roken, dat kwam doordat ik de deur op een kier zette, ach eentje maar. Het duurde vervolgens ruim 25 jaar voor ik het op kon brengen ermee te stoppen. Ik vermoed zo dat er sterkere aandrangen dan roken zijn. Maar ja, het is zoals je zegt: leven met de deuren dicht gaat niet werken.
Dan was roken misschien nog een zegen, vergeleken met verstrikt raken in sommige machtsspelen. Het lichaam wordt misschien aangetast, maar het is erger als de ziel wordt aangetast. Dan bedoel ik niets mystieks met ziel, maar gewoon een begrip dat uitdrukking geeft aan specifieke wilsuitingen van de mens.
Als lichaam en geest één zijn is misschien de aantasting van het lichaam ook de aantasting van de ziel/geest/wilsuitoefening. Maar de deur open betekent sowieso aantasting. Sommige aantasting is gewenst en andere soort aantasting niet. Maar aantasting is aantasting, en discrimineert niet. Het neemt slechts geleidelijk toe.
De mate van versnellingen en vertragingen in de aantasting daar is misschien iets mee te doen, zodat als de aantasting maar heel geleidelijk gaat dat je dan geen gekke dingen hoeft te doen.
Impulsen zijn waarschijnlijk altijd gevaarlijk.
Ha, maar gevaar en risico zijn ook heel aantrekkelijk. En nieuwsgierigheid kan ook enorm prikkelen. En iets doen wat verboden is geeft ook een kick. Er zijn dus wel veel valkuilen. Op heterdaad betrapt worden is afschuwelijk. De een weegt af en calculeert, de ander doet gewoon, is wat impulsiever. De cirkel is weer rond.
Als existentiële behoefte, de stimulansstrijd, zou kunnen.
Misschien is er gewoon behoefte aan jacht (op pedofielen in dit geval) en krijg je automatisch een verdeling in jager en prooi, net zoals de pedofiel zelf weer jaagt op kinderen.
Maar de laatste jacht wordt ingegeven door de drang om lustgevoelens te bevredigen terwijl de eerste is ingegeven door wraak met als rechtvaardiging het beschermen van kinderen.
In zijn algemeenheid gaat jouw vergelijking misschien vaker op dan we ons realiseren.
Een reactie posten