Na Rothenburg koers gezet naar het zuidelijkste puntje van Bavaria, Oberstdorf waar we onder meer een plaatselijk gerecht aten met een onuitspreekbare naam en heel erg veel vlees, waaronder een droge 'Bauernente'. Een uiterst toeristische plaats met tientallen winkels die allemaal hetzelfde assortiment leken te voeren maar kennelijk kunnen ze er alle van bestaan.
Ook hier ging het natuurlijk niet om het plaatsje zelf maar veeleer om de omgeving die ongemeend prachtig is. Het goede, soms zelfs te goede weer droeg daar natuurlijk aan bij. Groot voordeel is dat een overmaat aan consumptie van drank en spijs eenvoudig wordt gecompenseerd door een niet te stoppen transpireren tijdens wandeltochten met stijgingspercentages tot 20%. Er zijn er die percentages van 60% aan kunnen maar onze 20 was ruim voldoende voor een toenemend geloof in eigen kunnen. Wij deden talloze dalwandelingen maar liepen ook een 'Gratenwanderung' op 2.200 meter hoogte.
Uiteindelijk is het de natuur die zulke reizen de moeite waard maakt. De natuur, en zeker de bergen zijn ongenaakbaar en bieden voortdurend beloften en al lijkt je hoofd te exploderen na weer eens een haarspeldbocht overwonnen te hebben, het panorama aan het einde van zo'n althans voor onze begrippen zware tocht was ruimschoots voldoende beloning. De eerlijkheid gebiedt op te merken dat we onze tochten wel zodanig planden dat er op zijn minst halverwege een groot glas bier te wachten stond. (Tijdens een van onze Rothenburger Wanderungen klopten we aan bij een Gasthof dat juist die dag Ruhetag bleek te hebben!) Afin, op de kaart van Rothenburg noemden ze zulke pleisterplaatsen 'Einkehrmoeglichkeiten' en dat bleek een verrassend passend beeld. Lopen aan zee, in een donkere nacht met helder maanlicht of op het dak van de wereld, doet je telkens weer het betrekkelijke van menselijke manifestaties beseffen. Wij kunnen de natuur respecteren of vernietigen, zij trekt zich daar niets van aan. Bergen zijn als de zee of het zwerk: ongenaakbaar en overweldigend. Wij weten nauwelijks hoe we ons tot die natuur moeten verhouden. Robert Macfarlane schrijft hierover prachtige en zeldzaam treffende overpeinzingen!
Wij mogen, zoals Hartung stelt, levende boven dode materie prefereren maar geloof me, die bergen zijn er langer dan wijzelf, hoezeer we ons ook inspannen om de boel stelselmatig te vernietigen.
Afin, wij merkten dat het reisdoel op zich niet zo belangrijk is, het gaat niet om de prestatie maar om de ervaring. Dat landschap daar in Bavaria mag dan een sterke gelijkenis vertonen met dat van speelgoedtreinen, het heeft desalniettemin zijn charme. Een charme die je af kunt lezen aan het groen, aan de typisch Beierse bouwvormen en de eindeloze stromen wandelaars, jong en overmoedig, oud en moedig en nog veel meer. Kortom, het geheugen werd opnieuw aangevuld met talloze beelden en herinneringen die voorlopig nog niet zullen vervagen. Het belangrijkste voor de menselijke soort blijkt echter telkens weer de vriendschap, anderen zoals Macfarlane spreken van kameraadschap. Voor de goede verstaander is het om het even, Blei um altes Eisen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten