Ook over moskeefinanciering loog het kabinet Rutte dat het gedrukt stond

Onder druk van de Tweede kamer verzoekt de regering Rutte II  het WODC buitenlandse moskeefinanciering in kaart te brengen. De regering beschikte zelf al over zeer specifieke informatie maar zag er wel op toe dat het WODC die informatie niet kreeg. Opnieuw dankzij de mainstream media is nu die informatie over dubieuze buitenlandse financiering publiek gemaakt. Sinds 2015 is het aantal salafistische moskeeën en imams meer dan verdubbeld. De NCTV voorspelt dat wij in Nederland over twee jaar al 170 salafistische imams zullen hebben. En ook in dit dossier werd er lustig op los gelogen door het kabinet. Eerst ontkende men dat er een lijst van met buitenlands geld gefinancierde moskeeën zou zijn, toen werd het en geheime lijst en eindelijk ligt hij dan nu op straat.

Minister Blok vertelt ons dat die lijsten geheim gehouden werden omdat ze via het diplomatieke verkeer verkregen waren. Er iets mee doen zou ertoe leiden dat er helemaal geen informatie meer zou komen. Een onvoorstelbare drogredenering natuurlijk. Blok beledigt mij als kiezer met zo'n ongelooflijk kulverhaal. Waarom informatie via diplomatieke kanalen opvragen als je er vervolgens niets mee doet en er vooral voor zorgt dat die informatie niet bij het WODC terecht komt?

Ik heb het al vaker gezegd, het wordt tijd dat we de vrijheid van godsdienst gaan heroverwegen. Er is alle aanleiding om daar toch wat genuanceerder tegen aan te kijken. De vrijheid van godsdienst dient ondergeschikt gemaakt te worden aan de grondwettelijke bepalingen die zeggen dat alle burgers voor de wet gelijk zijn en vooral aan de antidiscriminatiebeginselen. Nu gijzelen we onszelf door te zeggen dat de godsdienstvrijheid het ons onmogelijk maakt bijvoorbeeld het salafisme tegen te gaan.

Maar wat mij betreft trekken we bij het salafisme de grens. Het salafisme en wahabisme moeten verboden worden, deze ideologieën zijn er op uit de democratie om zeep te helpen en te vervangen door een theocratie. Dit is gedachtegoed dat zozeer indruist tegen alles waar wij voor staan dat we het volste recht hebben dat bij de grens tegen te houden. De salafistische haatpredikers (er zijn voorbeelden te over van hun walgelijke denkbeelden) moeten linea recta terug gestuurd worden naar de woestijn waar zij vandaan komen. Wellicht gedijt hun haat daar ofschoon ik het liefste zag dat dit soort ongedierte hun zieke zaad in onvruchtbare aarde storten. Hier horen ze niet thuis en zijn ze wat mij betreft niet welkom.

Is Rutte een pathologisch leugenaar?

Ik heb me er hier al wel vaker over verbaasd dat de VVD werkelijk overal mee wegkomt, hoe bont ze het daar ook maken. Nu liggen dan eindelijk (deels) de stukken over de dividendbelasting op straat. "Er waren geen stukken" heette het. En toen werd het: "als er stukken waren heb ik ze niet gezien". Vervolgens ging het om stukken die wel op de ene maar niet op de andere tafel lagen. Wat leven wij toch in een prachtige samenleving waar we een onafhankelijke pers hebben, die niet gebreideld of de mond gesnoerd wordt. Want er waren dus wel stukken en neem van mij maar aan dat we weer hele semantische discussies krijgen voorgeschoteld over de vraag of een ambtelijke notitie wel een 'memo' of een 'stuk' genoemd mag worden.

Maar de kern van de zaak is dat Rutte en Wiebes gewoon glashard hebben staan liegen. En de enige verdedigingslinie die Rutte kon verzinnen was dat de vertrouwelijkheid van kabinetsonderhandelingen niet geschonden mocht worden en hij onderstreepte dat standpunt met aperte leugenachtigheid. Wat mij betreft voldoende grond voor en vertrouwensbreuk. Maar Teflon-Rutte zal ook dit schandaal wel weer overleven.

En voor alle duidelijkheid: het ging hier over een kabinetsvoornemen dat in geen enkel partijprogramma was opgenomen maar simpelweg door Rutte zelf in de onderhandelingen werd gebracht. De ambtenaren van Financiën konden geen enkel argument pro vinden; EZ zag wel voordelen maar kon geen enkele cijfermatige onderbouwing ophoesten. Zo verliest de samenleving Nederland jaarlijks dus 1,4 miljard Euro aan een paar grote bedrijven, die niet te beroerd zijn ons te chanteren: als je ons onze zin niet geeft, stappen we op. Saillant detail is natuurlijk dat de top van Unilever expliciet verklaarde niet vanwege de dividendbelasting voor Nederland gekozen te hebben. Natuurlijk mocht nationale joker Hans de Boer bij Pauw weer allerlei leugens rondstrooien maar daar trapt niemand meer in.

Maar ik ben die leugens van Rutte nu echt meer dan zat. Wij worden als kiezers niet serieus genomen. Deze houding van dit kabinet staat wel erg ver af van wat ik onder democratie versta. En mijn verwijt geldt dan ook voor alle partijen die aan dit kabinet deelnemen. Wat mij betreft op naar nieuwe verkiezingen!

Eénstaatoplossing, maar hoe en wanneer?

In de Volkskrant van vandaag een oproep van de stichting OneStateFoundation om openlijk de discussie te starten over een andere aanpak van het Israëlisch-Palestijns conflict. De stichting die ik hier gemakshalve maar even aanduid als OSF stelt dat een tweestatenoplossing niet realistisch is vanwege het enorme krachtsverschil tussen beide partijen.
Daarnaast stelt OSF dat partijen en betrokkenen niet kunnen volstaan met de blik te beperken tot 1967. Men zal eerst in alle openheid en oprechtheid terug moeten keren naar 1948. Wat is er toen precies gebeurd en wat is de implicatie van VN resolutie 194 waarin de Palestijnen het recht op terugkeer werd geboden?
OSF bepleit een sterke rol van de internationale gemeenschap in het bepleiten van de éénstaatoplossing. De stichting is onlangs opgericht en bestaat uit Israëlische en Palestijnse partners die door een bestuur en adviesraad worden ondersteund.

Ik weet verder nog niets van deze stichting maar het signaal dat zij afgeven is natuurlijk toe te juichen. Wel vind ik dat ze in deze eerste publieke aankondiging nog wel heel erg vaag blijven over de route om hun doel te bereiken.

Iemand die daar al veel meer over heeft geschreven is de Israëlische schrijver Nir Baram, onder meer in zijn Een land zonder grenzen (2015) Baram neigt naar de 'Twee staten, één thuisland' optie waarbij joden en Palestijnen blijven wonen waar ze nu wonen, ook de kolonisten, maar beide groeperingen vallen onder ofwel de Palestijnse, ofwel onder de joodse staat. Baram konkludeert dat een oplossing eerst mogelijk is wanneer de joden zich eerst afvragen wat er in 1948 nu echt is gebeurd. De werkelijkheid vanvandaag kan niet meer worden teruggedraaid maar de Palestijnen hebben er in zijn ogen recht op dat zo objectief mogelijk wordt onderzocht wat zich destijds voltrokken heeft. En er zou ook over schadevergoedingen gesproken moeten worden.

Maar Baram stelt tegelijk vast dat er in het Israël van vandaag niet op deze wijze over dit ellendige conflict kan worden gediscussieerd. Letterlijk schrijft hij: "Een overweldigende meerderheid van de Israëlische instellingen is erop ingesteld joden boven niet-joden te verkiezen en de bezetting fijn te slijpen". Maar hij is er rotsvast van overtuigd dat het scheidingsmodel tussen joden en Palestijnen in geografisch, demografisch en politiek opzicht achterhaald is. De vraag is welk politiek model dat scheidingsmodel kan vervangen maar welke oplossingsrichting men ook kiest, een vreedzame oplossing is slechts die die erkent dat joden en niet-joden in alles gelijk zijn, aldus Baram.

De weg is nog lang, eindeloos lang.

Een combinatie van ranzigheid, rancune, cynisme en populisme: Bart Nijman

Bart Nijman werkt bij GeenStijl. Hij was een van de mensen die het videootje van La Paay plaatste en naam en achternaam publiceerde van de man die in Amsterdam een ongeluk veroorzaakte bij het CS (na wekenlang het nepverhaal verkondigd te hebben dat het hier om een aanslag zou gaan; de man bleek in werkelijkheid fysiek onwel geworden) Nijman was degene die een foto van een Volkskrantredacteur plaatste en zijn lezers vroeg: "Zou u haar doen?" Allemaal dingen die hij zo weer zou doen, meldt hij in een groot artikel dat de NRC aan hem besteedde op 23 april jongstleden. Als de NRC bij hem informeert naar beschuldigingen van seksisme mailt hij terug: Nee, tiefstraal op met je nazikrant, gore NSB'er". U ziet het, de beschaving spat er van af.

Deze zelfde man maakt zich nu sterk voor het laatste referendum, waarbij hij probeert de door Pia Dijkstra door het parlement geloodste donorwet om zeep te helpen. Nijman is zelf verklaard tegenstander van deze donorwet, hij noemt hem "doodeng" en "ziek", voorstanders noemt hij "orgaangraaiers" en van Pia Dijkstra beweert hij dat "zij al uw organen wil roven". Voor mensen als Nijman hoop ik dat ze ooit hun leven kunnen voortleven dankzij een donororgaan. Hoe doodeng en ziek zullen ze het dan vinden?

Op mij maakt deze Nijman een behalve extreem onbeschofte vooral uitermate gefrustreerde indruk. Hij vindt dat het de verantwoordelijkheid van zijn lezers is om de "hyperbolische vorm" van hun artikelen te begrijpen. Er lopen wel meer van zulke mensen rond, Jan Dijkgraaf bijvoorbeeld is er ook zo een, net als Rutger Castricum. Meestal kun je volstaan met je schouders ophalen. Maar het wordt anders wanneer deze gefrustreerde lieden een massamedium naar hun hand kunnen zetten omdat er financiering voor is en omdat er altijd adverteerders zijn te vinden die mee willen liften op hun populistisch succes. Nare mensen zijn het, ze noemen zichzelf democraat maar ze verdrinken bijna in hun eigen ego dat zo groot is dat er helemaal geen ruimte is voor 'de ander'. Er zijn maar weinig mensen die zo ver af staan van de democratie als deze Bart Nijman en zijn broeders van GeenStijl.

Varia

Albanië en Macedonië moeten versneld lid worden van de EU. Dixit Juncker. Hij wil voorkomen dat deze regio weer ten prooi valt aan oorlog. In zijn algemeenheid ben ik er een groot voorstander van dat de EU wordt uitgebreid met alle Balkanlanden. Opgaan in het verband van de EU is waarachtig de best denkbare bescherming tegen oorlog en oorlogsdreiging. Maar er is weinig draagvlak voor zo'n uitbreiding. Terecht wijst Macron erop dat Europa eerst eens haar eigen problemen en inefficiënties moet oplossen alvorens aan uitbreiding te denken. We zien dat met name de Oostbloklanden zich weinig gelegen laten liggen aan de democratische spelregels van de unie. Solidariteit beperkt zich in die landen tot het eigen volk, de rechtspraak wordt uitgehold, corruptie tiert welig en de pers wordt gebreideld. Een andere vraag is hoe het in landen als Servië, Montenegro, Albanië en Macedonië gesteld is met de bestrijding van corruptie en persbreidel.
Dat Juncker iets roept is tot daar aan toe maar als hij geen heldere weg naar het doel schetst probeert hij ons om de tuin te leiden. Niets of niemand is daarbij gebaat.

In een Rotterdams verpleegtehuis blijkt van alles mis te zijn tot en met verbale en fysieke agressie jegens patiënten. De verschillende disciplines binnen het tehuis zijn kennelijk niet meer on speaking terms. Gelukkig is er een klokkenluider die de kat de bel aan bond. Het bestuur van het tehuis is er wel uit: er wordt alleen maar naar die paar dingen gekeken die niet goed zijn en zij zijn heus niet de enige instelling die met wat problemen kampt. En om het nog bonter te maken suggereert de bestuursvoorzitter (van Humanitas nota bene) dat de problemen deels voortkomen uit de multiculturele achergrond van het zorgcentrum en het personeel. De bekende dagbladjournalist Hugo Borst heeft er weken met een tv-ploeg rondgelopen maar niets van deze problemen gesignaleerd. Borst: "De inkijk in het verpleegtehuis was eerder hartverwarmend dan schrijnend".
Mijn vraag is: wordt dat programma nu toch uitgezonden (ik vermoed van wel) of is Borst zo fair toe te geven dat hij behoorlijk is beetgenomen? En dat het beeld dat zijn programma laat zien nauwelijks recht doet aan de harde schrijnende werkelijkheid?

Aron Berger werd als orthodoxe jood aangetrokken om met name de joodse gemeenschap in voornamelijk Antwerpen warm te maken voor de Vlaamse politieke partij CD&V. Maar Berger weigert vrouwen een hand te geven. Hij weigert dat uit respect voor zijn echtgenote, zegt hij. Tja, vermoedelijk gelooft hij zelf nog wel in zijn enormiteit maar realiseert hij zich niet dat er anno 2018 geen hond meer is die daar nog intrapt. Naar verluidt moet Berger ook weinig hebben van het homohuwelijk, abortus en anticonceptie. Mij lijkt het vooral een domme actie van de christendemocratische Vlaamse partij zelf te zijn. Met enig antecedentenonderzoek hadden ze toch kunnen weten wat voor vlees ze in de kuip hadden?

Whisky

Drie broers voor de derde keer op whiskyreis. Na Islay en Dublin was dit keer Glasgow aan de beurt. Glasgow bleek een aangename stad met slechts weinig bezienswaardigheden. We kwamen ook niet voor landmarks of musea. Wel een goed hotel aan het Central Station, in het hart van de stad. Je waant je er voortdurend in een opname van First Dates, het bekende datingprogramma uit Engeland. Zelf ben je blij alsnog je leren jas meegenomen te hebben maar de Schotse meiden begeven zich halfnaakt in het nachtelijke uitgaansleven. En de meest opvallende henparty dit keer zagen we in Oban, op de motor. Stoere en stevige potten leken het, of mag ik dat niet zo formuleren?

Meest opzienbarende plek van dit bezoek was the Pot Still, een schitterende whiskybar zoals je ze zelden ziet. Je kunt er vragen wat je wilt, ze verkopen geen nee. Absoluut hoogtepunt was een  cask strength Edradour. Dertien pond per glaasje van 35 cc, dat dan weer wel. Maar onvergetelijk en goddelijk! Verder bezochten we de distilleerderijen Auchentoshan, Glengoyne, Deanston, Tullibardine en Oban. Ik nam drie flessen mee terug, waaronder een Auchentoshan van 57 procent en een tien jaar oude Glentauchers van The Loch Fyne, voor zover ik weet niet via export verkrijgbaar, ben hem ook alleen in Oban tegengekomen.

De duurste whisky dit keer zagen we bij Tullibardine, een whisky die in 1952 op vat ging. GBP 20.000 voor nog geen liter. Er waren nog 17 flessen van in voorraad. Bij Deanston hoorden we dat bijna alle duurste vaten worden opgekocht door een puissant rijke verzamelaar uit Singapore. Je moet je afvragen hoe lekker die whisky nog is. In tegenstelling tot de Amerikaanse bourbon gaat het alcoholpercentage van Schotse en Ierse whisky omlaag omdat de alcohol eerder verdampt dan het water. Men gaat er van uit dat een whisky maximaal 50 jaar op vat kan liggen, daarna is het vat voor meer dan de helft leeg (the Angels' share) en met een aanzienlijk lager alcoholpercentage.

Oban is een heerlijk havenstadje van waaruit je uitzicht hebt op Mull en de Ierse zee. De autotocht ernaartoe, langs Loch Lomond, is prachtig en in The Oban Inn uit 1790 kreeg ik Fish 'n Chips geserveerd zoals die hoort te zijn. Met een Caledonian Best erbij de best denkbare lunch. In de krant lezen we dat nu vast is komen te staan dat ook dat ene glaasje alcohol per dag niet meer zou mogen. Dat soort berichten is aan ons niet besteed. Het zou de doodsteek zijn voor een prachtige bedrijfstak, whisky is een schitterend ambachtelijk product en dermate heerlijk en verfijnd van smaak dat de gezondheidsrisico's in het niet vallen bij de smaak en het genot, die daar tegenover staan.

En verlos ons van het kwade...

Veel ophef over haatimam Fawaz Jneid. Maar ook desinformatie over dezelfde man. Zo zou hij Aboutaleb tijdens een preek een afvallige hebben genoemd. Maar dat blijkt niet te kloppen. Wel heeft hij gezegd dat Aboutaleb de profeet Mohamed niet vereert en de islam bestrijdt. De impliciete boodschap is natuurlijk dezelfde.

Er zijn mensen, onder wie politici in de Tweede Kamer, die van mening zijn dat we de vrijheid van meningsuiting zodanig zouden moeten aanpassen dat deze haatimam - ik zou geen andere naam voor hem weten - het land uitgezet kan worden. Grapperhaus is echter niet van plan aan die wens tegemoet te komen en ik steun hem daar in.

Natuurlijk willen we een man als Jneid niet in ons land hebben. Sowieso kunnen wij niets met mensen die de wijsheid in pacht menen te hebben en denken dat ze anderen kunnen voorschrijven te leven, denken en geloven naar hun goeddunken. Maar als we de vrijheid van meningsuiting inperken om zulke lieden hier te weren, komt die inperking als een boemerang terug naar onszelf, we schieten dan in eigen voet.

Zijn er dan geen andere mogelijkheden om ons van deze nare kwelgeest te verlossen? Jazeker en nog wel een heel simpele: verbind aan het verstrekken van een verblijfsvergunning de voorwaarde dat men de Nederlandse taal goed beheerst en verbied imams in een andere taal dan de Nederlandse taal te preken. Jneid heeft dan een serieus probleem en hij zou op grond van zijn beheersing van de Nederlandse taal nooit een verblijfsvergunning hebben mogen ontvangen.

Talkshows zouden deze man alleen een stoel moeten aanbieden onder de voorwaarde dat er - ook door hem - uitsluitend Nederlands wordt gesproken. Eerder heb ik er in deze kolommen voor gepleit het salafisme in Nederland te verbieden. Daarmee zouden we natuurlijk ook onmiddellijk van Jneid verlost zijn. Maar het verbieden van het salafisme staat eveneens haaks op de vrijheid van meningsuiting en op principiële gronden zou je een degelijk verbod af moeten wijzen. Ik ben daar nog niet uit. En denk daarbij vooral aan Erdogan die doodleuk verklaarde: de democratie is als een tram, als we zijn waar we wezen willen stappen we uit. Mensen in staat stellen om langs democratische weg de democratie om zeep te helpen gaat mij wel wat erg ver.

Jneid is een afschuwelijke en nare haatimam en vooral van een onvoorstelbare domheid. Zulke lieden richten enkel schade aan in een open samenleving als de onze. De vrijheid en ruimte die hij hier krijgt, zou hem als andersdenkende in zijn land van oorsprong nooit geboden worden.  Sterker nog, daar accepteert men geen andersdenkenden. Helaas beschikt de man niet over de intellectuele capaciteiten om dat te begrijpen.

Zorgverzekeraars liegen dat het gedrukt staat

Veel commotie over het feit dat zorgverzekeraars beleggen in aandelen van de farma industrie die peperdure medicijnen op de markt brengt. Je kunt dat op morele of ethische gronden afwijzen, je kunt er ook wat afstandelijker naar kijken. Bijvoorbeeld in de trant van: waarom ben je tegen de wapenindustrie als je wel militaire (vredes)missies naar alle delen van de wereld stuurt? De afstandelijkheid is hier dus te begrijpen als hypocrisie. Weer een groot deel van de dag in de auto gezeten en begrepen dat veel commentatoren de meeste criticasters inderdaad voor hypocriet houden.

Maar mij gaat het hier vooral om de verdedigingslinie die de zorgverzekeraars zelf optrekken rond dit thema. Hun belangrijkste argument is dat ze door dat aandeelhouderschap tenminste invloed op het beleid van die pharmaceutische industrie kunnen uitoefenen. Dat is een glasharde leugen, daarvoor immers is hun aandelenportefeuille in zulke bedrijven  in de verste verte niet substantieel genoeg. En als je dan toch wil volhouden dat je daarmee het belang van de Nederlandse zorgconsument dient, stel je dan tenminste op als een activistische aandeelhouder. Hebben we daar ooit iets van waar kunnen nemen? Ik dacht het niet.

Het tweede argument dat ik hoorde is zo mogelijk nog leugenachtiger. Door de winsten uit beleggingen zouden de zorgverzekeraars de zorgpremie in bedwang kunnen houden. Met andere woorden, die winst geven ze terug aan de Nederlandse zorgconsument. Heeft u er ooit iets van gemerkt? Ik toch zeker niet.

Als je leugens vertelt om je gedrag te verantwoorden, te vergoelijken, dan heb je of iets te verbergen of gewoon geen goed verhaal. Als je als sector voortdurend loopt te mekkeren dat de kosten van de zorg uit de klauwen lopen en de schuld daarvoor bij alle actoren legt zonder ook eens naar het eigen aandeel daarin te kijken dan is het toch tamelijk bizar als je vooral belegt in de pharmaceutische industrieën die uitsluitend peperdure medicijnen verkopen. Bizar is hier te verstaan als pervers. Het geeft voor mij maar weer eens aan dat die zorgverzekeraars niets op hebben met de Nederlandse zorgconsument en uitsluitend aan winstmaximalisatie denken. Het is die eindeloze leugenachtigheid van de zorgverzekeraars die mij het meeste dwars zit, niet hun gebrek aan moraliteit of gevoel voor ethische waarden.

Antoine Bodar "filosofeert" er weer eens op los

U kent hem wel, Antoine Bodar. Die ooit eens homoseksuele priester die de demon in zichzelf beteugelde en van de herenliefde niets meer weten wil.  Tijdens de nacht van de filosofie mocht Bodar een voordracht houden en die ging over de jaren zestig. Hij kijkt er met afgrijzen op terug, zo blijkt. Parijs en Amsterdam, 1968 en 1969, het was niets dan bezetting en vernieling. Dixit Bodar. Door katholiek gespuis, weet hij ook nog te melden.

Ik weet wel, die 'kritiese studentenbeweging' heeft in academisch opzicht weinig tot niets gebracht. Ik heb ook zelf die beweging aan de universiteiten in Utrecht en Nijmegen aan den lijve ondervonden, reden om er na enkele jaren gedesillusioneerd de brui aan te geven. Maar dat neemt niet weg dat die periode in zekere zin historisch onvermijdelijk is gebleken. Maar aan een historische analyse heeft Bodar geen behoefte. Katholiek gespuis, dieper gaat zijn gegraaf niet.

En zo mogelijk nog reactionairder wordt hij als hij de opkomst van de beat- en rock and roll cultuur beschrijft. Muziekmakende groepen voor hardhorenden noemt hij dat. Veel erger kun je het toch niet krijgen? Het zijn, zegt Bodar, "de jaren van de aanvang van het ik-tijdperk, van de dwingend opgelegde mening op straffe van uitsluiting, van de groei van de vaderlandse lompheid, toch al onze nationale trots. En de blik naar het Oosten bracht nogal wat gesjeesde katholieken in de ban van verdovende vaagheid. Ze hoopten daar iets te vinden wat hier ook bestaat, maar was toegedekt: het mysterie van het katholieke geloof dat bij het oude vuil was geplaatst, gelijk met beelden en paramenten". Bodar ervoer deze periode als de meest dictatoriale en daarmee meest afgrijselijke periode van zijn leven.: "de jaren zestig, gewelddadig en angstig waren ze".

Merkwaardig, ik leefde dezelfde jaren als Bodar maar als gewelddadig en angstig heb ik ze nooit ervaren. Natuurlijk, de verbeelding was aan de macht en ik geneer me daar achteraf ook wel eens voor maar de jaren zestig waren een onvermijdelijk antwoord op de verstikkende jaren vijftig, "de donkere jaren van de petticoat" zoals Johnny the Selfkicker ze toen noemde. Voor mij waren de jaren zestig heerlijk na zeven lange jaren opgeleid en opgevoed te zijn door priesters (paterlijk mondvocht bij bezweringen begeleid door een zwaaiende wijsvinger)

"Wanneer keert de wal van bezonnenheid het schip van vermoeiende verveling en vermaak?" verzucht Antoine Bodar. Ik heb bijna met hem te doen. De man laat zich hier kennen als een reactionair vol nostalgie naar die eerste jaren na de oorlog, toen iedereen dankzij de verzuiling zijn plaats wist en het leven nog overzichtelijk was. Ik vermoed zo dat Bodar zich wel thuisvoelt bij die andere achteromkijker, Thierry Baudet, al was het maar vanwege beider Franse namen.