Een van de - althans wat mij betreft - grootste schrijvers uit de Russische literatuur is Konstantin Paustovski (1882 - 1968) Bij Privé-Domein verscheen zijn autobiografie in zes prachtige delen. Stuk voor stuk onvergetelijke literatuur, net als al zijn andere boeken die in de loop der jaren werden gepubliceerd en vertaald. Ik heb, vermoed ik, bijna alles van deze schrijver gelezen. Kronikeur van het Rusland vanaf de omwentelingen in 1917. De schrijver die samen met anderen bij Brezjnev protesteerde tegen onder andere de herwaardering, de rehabilitatie van Stalin. Maar vooral de schrijver die in bevlogen proza de omwentelingen van de Russische samenleving beschrijft, de schrijver die prachtige natuurimpressies schreef over alle windstreken van het uitgebreide Russische rijk en vooral ook de schrijver die diep romantisch en vaak ontroerend over de liefde schrijven kon. Ieder boek van Paustovski gaf mij dezelfde ervaring: wat jammer dat er een laatste pagina is.
De laatste zin die Paustovski aan het papier toevertrouwde, luidde: "Deze aarde is onze woning, geef haar niet uit handen aan verwoesters, laag volk en leeghoofden. Wij, als erfgenamen van Poesjkin, zullen daar rekenschap en verantwoording voor moeten afleggen".
Er bestaat ook een heuse Paustovski-vereniging. Als u net als ik een liefhebber van deze schrijver bent, of misschien nieuwsgierig bent geworden, steek dan hier uw licht eens op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten