In 1977 werden twee Voyager ruimtesondes de interstellaire ruimte in gelanceerd die beide waren voorzien van een gouden langspeelplaat met boodschappen van de planeet aarde, tekens om eventuele andere ruimtebewoners ergens ver weg in de leegte, op de hoogte van ons bestaan en van onze goede bedoelingen te brengen. Deze informatiedragers werden destijds samengesteld door de filosoof Carl Sagan. Hij verzamelde enkel boodschappen en tekens die onze fraaie kant lieten zien en repte met geen woord over menselijk falen, over oorlogen, armoede, genocide, het vernietigen van biodiversiteit of klimaataantasting. We moeten vooral een nette indruk maken op onze exoburen. Keeping up appearances.
Frank Westerman corrigeert dat beeld in zijn De kosmische komedie, vrij naar – u begrijpt het al – De goddelijke komedie van Dante. De mens heeft immers de goden verjaagd uit het heelal maar de komedie is gebleven. Hij vertelt hoe wij naar de sterrenhemel reiken en tal van dromen koesteren maar herinnert ons er voortdurend aan dat wij mensen zijn, mensen die misschien geweldige prestaties hebben verricht maar die tegelijkertijd met hun onmiskenbaar donkere kant behept zijn. Vrij associërend leidt de schrijver ons naar de maan, naar Mars, zwarte gaten en de interstellaire ruimte maar confronteert ons tegelijkertijd met ons feilen en falen.
Wilt u eindelijk weer eens een heerlijk en prachtig boek lezen? Lees dan De kosmische komedie van Frank Westerman. Een uitgebreide bespreking vindt u hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten