Het is koud hier in Friesland, midden april 2021 maar de zon schijnt en dit is een van de mooiste provincies die we hebben. Gaasterland dit keer, we verblijven in een werkelijk idyllisch huisje in Oudemirdum, vlak aan de IJsselmeerkust, niet ver van Mirns waar in 1943 een Amerikaanse bommenwerper een noodlanding moest maken op het kerkhofje waarbij behalve zeven bemanningsleden ook de klokkenstoel sneuvelde.
We passeren Laaksum, Stavoren, Molkwar en Hindeloopen, pittoreske stadjes van lang geleden, ze zijn nog steeds prachtig en meer dan de moeite waard. In de zomer is het geen doen hier, te druk, zeker wanneer er geen pandemie heerst. Maar zo'n zonnige dag in april, ook al is het koud, biedt een perfekte gelegenheid om dit soort stadjes te bezoeken.
We zien onderweg valkjes, reigers, de onvermijdelijke eenden en ganzen maar ook, toch bijzonder helaas, twee grutto's. Friesland was de provincie van de weidevogels. Is de provincie van groen en luchten. Maar het groen zet je al gauw op het verkeerde been. Het is een en al monocultuur hier. Voor de oppervlakkige toerist (en ik behoor daartoe) is het heerlijk, het is weids met alleen maar verre horizonten en grote weidse luchten maar de werkelijkheid is weerbarstiger. De weidevogels nemen in onrustbarend tempo af in diversiteit en aantallen. Roofvogels zijn evenzo schaars geworden, soms zelfs worden ze afgeschoten omdat ze de jagers hinderen en prooi nemen die de jager het liefste door het vizier van zijn dodelijk wapen ziet.
Dit alles neemt niet weg dat ik nog steeds zo ontzettend graag kom hier. Friesland is een heerlijke provincie die voortdurend je verbeelding tart. Friesland maakt ruimte in je kop en in je geest. Dit is niet de eerste en zeker niet de laatste keer dat we hier zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten