Ik lees wel eens de kortere stukjes van Arnon Grunberg of een enkel essay. En zag ook zijn tv-serie Europeaan in New York. Hij lijkt mij een sympathieke kerel, vooral omdat je hem zelden een ander mens zult horen veroordelen. Van zijn romans heb ik alleen de eerste gelezen, Blauwe maandagen. Ik vond dat destijds een goed boek maar verder ben ik niet zo'n liefhebber van fictie.
Eerder deze week werd hij door Thijs van den Brink van de EO geïnterviewd in Adieu God. Ook hier laat hij zich zien als een aimabel mens, die vooral probeert de ander te begrijpen. Ik zou daar misschien wel eens een voorbeeld aan moeten nemen maar dat is een gedachte die ik ook meteen weer verwerp. Over verwerpen gesproken: "je kunt niet van literatuur houden en de bijbel als tekst verwerpen", zegt Grunberg na enig nadenken letterlijk op een vraag van van den Brink.
Maar dat vind ik dan toch weer een, laten we zeggen al te cryptische opmerking. Ik weet dat het merendeel der mensen nog steeds wil geloven in een godheid. Treurig maar waar. Maar de bijbel heb ik echt gelezen, ik denk voor het laatst in zijn geheel een jaar of vijftien geleden. Het archaïsch taalgebruik is aan mij echter niet besteed, maar wat bedoelt Grunberg precies met verwerpen? Voor mij is godgeloof volstrekte onzin, het is een concept waar ik absoluut niet mee uit de voeten kan. Ook denk ik dat de teksten uit de bijbel ten grondslag liggen aan een aantal zeer hardnekkige maatschappelijke misstanden waar we maar niet van af lijken te kunnen geraken. Denk aan de verhouding tussen mannen en vrouwen, denk aan homofobie, denk aan de moraaldiscussie (het is echt een ernstige dwaling te veronderstellen dat alleen monotheïsme tot een moraal kan leiden) Dus ik zou niet van literatuur houden omdat ik de bijbel verwerp? Nee, Arnon Grunberg, die stelling is echt onhoudbaar! Ik ben het levende bewijs daarvan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten