Tre piani

 

In het algemeen vind ik de films van Nanni Moretti aangenaam en onderhoudend. Hij vertelt meestal petit histoires van gewone mensen in redelijk gewone omstandigheden. Hen overkomt iets dramatisch en Moretti laat zien hoe zijn personages op rampspoed, ellende of naargeestig toeval reageren. In dit Tre piani is dat niet anders. In een oude etagewoning wonen drie gezinnen, die elkaars buren zijn, meer niet. Behalve dat de ouders op de parterre hun dochtertje nogal eens bij de bovenburen brengen om op haar te laten passen. Deze bovenburen zijn bejaard en vooral 'opa' lijkt aan het begin van een lange tocht naar de vergetelheid te staan.

Dan dendert op een avond een dronken jonge bestuurder zijn auto in de onderste woonlaag nadat hij even daarvoor een vrouw dodelijk verwondde door zijn alcoholische capriolen. Dat fatale ongeluk zet een stroom aan gebeurtenissen in werking waar de verschillende bewoners en enkele andere personages op moeten reageren, iets mee moeten.

Dat is, mits goed gecast op basis van een degelijk script, voldoende doorgaans voor een inderdaad onderhoudende film. En op zich heb ik me ook niet verveeld met deze film maar een enkele keer lag de kitsch toch wel nadrukkelijk op de loer. Maar het meest hinderlijke vond ik de overdreven obsessieve reactie van de vader op een wandeling van de boven hen wonende oude man met zijn dochter, een wandeling waarbij ze verdwaalden. En waarbij ze nogal gemakkelijk weer werden teruggevonden door de vader. Die er vervolgens vast van overtuigd was dat de oude man met zijn vingers aan zijn dochtertje had gezeten, ondanks volstrekt heldere contra-indicaties van politie en zorgverlening. Niet erg geloofwaardig gedrag van een jonge kerel met een goede baan en met voldoende intelligentie behept om fictie van waarheid te onderscheiden. En dat hij zich laat verleiden door een al te jong buurmeisje is ook al geen bevestiging van zijn verstandelijke vermogens.

Ook de door Nanni Moretti zelf gespeelde vader van de dronken bestuurder, rechter van beroep, laat nogal archaïsch gedrag zien in antwoord op het tenminste deels door hemzelf veroorzaakte wangedrag van zijn zoon. Dat gaat zelfs zo ver dat hij zijn echtgenote voor de keuze stelt: of je kiest voor mij of je kiest voor je zoon. Ook dat is niet direct geloofwaardig gedrag voor een magistraat, hoe ouderwets ook opgevoed.

Aan het einde komt alles weer goed, zij het dat de rechter daar wel voor moest overlijden en de vader van het jonge meisje natuurlijk wel moest scheiden. Een beetje mager allemaal. Ik zou zeggen: een onderhoudend niemendalletje met wat haken en ogen.