Perfect days is de nieuwste film van Wim Wenders. De film toont het leven van een man van ergens tussen de 50 en 60 jaar oud, Hirayama, een glansrol van Kôji Yakusho. Naar het schijnt heeft de stad Tokio de cineast benaderd om een film te maken over de vele openbare toiletten die de stad rijk is onder de aandacht te brengen. En inderdaad, de toiletten die we in deze film te zien krijgen zijn stuk voor stuk architectonische juweeltjes.
Hirayama heeft zijn eigen plek in de waanzinnige biotoop die een wereldstad nu eenmaal is gevonden. Je zou kunnen zeggen dat hij zich van het gewone leven heft afgekeerd maar dat is nog maar de vraag. Hij voorziet in zijn levensonderhoud door iedere dag weer openbare toiletten in de metropool te reinigen en heeft zijn leven strak ingedeeld, een zich dagelijks herhalende routine, waar hij zich zichtbaar wel bij voelt.
Praten doet Hirayama nauwelijks, hij heeft geen belangstelling voor nietszeggende gesprekjes en voor zijn werk hoeft hij met niets of niemand te communiceren. Wel kijkt hij scherp om zich heen en wordt blij van wuivende bomen op zijn vaste plek ergens in een stadsparkje, ziet hij een zaailing die hij prompt mee naar huis neemt om die daar verder op te kweken. Als zijn van huis weggelopen nichtje hem opzoekt zegt hij haar: "de volgende keer is de volgende keer, nu is nu". Hirayama is alleen in dat nu geïnteresseerd. Dit is hoe zen eruit ziet.
Even raakt hij geëmotioneerd als zijn zus haar dochter bij hem op komt halen. Zij vraagt hem: "maak jij echt toiletten schoon?" Als hij haar ten afscheid omarmt blijkt zij niet in staat ook maar iets van emotie op hem over te brengen. Dat doet hem zichtbaar pijn. Er gebeurt niet heel erg veel in het leven van Hirayama maar ondanks zijn levenshouding heeft hij toch met een zekere regelmaat verrassende ontmoetingen met mede stadsbewoners en dan zie je opeens dat hij ondanks de afstand die hij tot zijn omgeving bewaart er desondanks telkens in slaagt iets essentieels voor die mensen te kunnen betekenen. En dat lukt hem zo wonderwel omdat Hirayama daadwerkelijk in het nu leeft, ieder moment doet zich slechts één keer voor, laat het niet onopgemerkt voorbijgaan.
Dit Perfect days is nu al de mooiste film van 2024. Hirayama is de vriendelijkheid en innemendheid bij uitstek, even denk je, laat hem toch niets naars overkomen maar dit is niet een film waarin Wenders met het noodlot speelt en bovendien: Hirayama zou vast en zeker een weg vinden om met tegenslag om te gaan. Maar het leven, zoals hij dat leidt en waardoor hij zich gelukkig kan voelen, is in zekere zin ook een manier om onheil van buiten ook daadwerkelijk buiten je leven te houden. Hirayama lijkt onthecht maar is dat niet. Wat een schitterende film heeft Wim Wenders gemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten