Aangekondigd als misschien wel de laatste film van Ken Loach, een cineast die nauwelijks nadere introductie behoeft. De meeste films van Loach, die zich vooral concentreerde op het arbeidersmilieu in Engeland, lieten vooral zien hoezeer het moderne kapitalisme ontspoorde en steeds meer mensen en gezinnen in ellende stortte. In zijn laatste boek Herscht 07769 schreef de Hongaarse schrijver Krasznahorkai als motto voorin: Hoop is een misverstand. Welnu, dat had ook het levensmotto van Loach kunnen zijn. Tot nu, want met The old oak lijkt de cineast te suggereren dat er wel degelijk hoop zou kunnen ontstaan.
Heel ongebruikelijk: de film opent met een kort shot van de cineast waarin hij het publiek vraagt mond-op-mond-reclame te maken voor de film als we het met zijn boodschap eens zijn en onze mond te houden als we het een slechte film vinden. Het verhaal speelt zich af in een stadje nabij Durham. Vroeger was er ook in dit stadje een mijn actief, alle mannen uit het dorp werkten er tot de mijn werd gesloten. Er was duidelijk gemeenschapszin in die jaren en toen de mijn gesloten werd probeerden de dorpelingen die gemeenschapszin in stand te houden door met elkaar te eten. De boodschap was: if you eat together, you stick together.
Nu, zoveel jaren later, worden er Syrische vluchtelingen in het dorp gedumpt en iedereen kan zich voorstellen wat er dan gebeurt. In dit dorp dus ook. Afschuwelijk om naar te kijken omdat de lokale bevolking toch wel snel de neiging heeft de verkeerde vijanden te zoeken. Het zijn niet de vluchtelingen maar de door hen verkozen politici die hun lot bepalen. En laten we helder zijn: de armoede in het Verenigd Koninkrijk is onvoorstelbaar groot. Daar moeten mensen inderdaad kiezen tussen eten of verwarming. En probeer dan maar eens ruimhartig te zijn naar vluchtelingen uit den vreemde.
Wij krijgen in ons land niet voor niets een regering onder leiding van een aartspopulist die niets goeds met ons voorheeft. En het schijnt dat de Engelsen nu spijt voor het merendeel hebben van de Brexit maar ja, in 2016 zijn de jongeren thuis gebleven. En juist zij hadden het verschil kunnen maken. Of je met samen eten daadwerkelijk dat saamhorigheidsgevoel kunt kweken dat nodig is om de samenleving weer gezond te maken? Ik betwijfel het. Maar The old oak is een sympathieke film. Met prachtrollen voor Dave Turner en Ebla Mari. Ik hoop bij god dat ik nu te cynisch ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten