Het beeld is groter dan groot, het geluid is harder dan hard, de film was duurder dan duur maar wat een spektakel. Dune 1 had ik natuurlijk ook bekeken, met mijn kleinkinderen, dus logisch dat we ook dit vervolg gingen zien. En om maar meteen helder te zijn: de film eindigde met een geweldige cliffhanger, dus deel 3 is ook onderweg maar dat zal nog wel even duren. Deel 2 werd geregisseerd door Dennis Villeneuve.
Het verhaal van Dune is eigenlijk heel simpel: de strijd tussen goed en kwaad en goed wint altijd. Dat is zo bij James Bond, dat is zo bij Star Wars en dat is ook zo bij Dune. En voor de acteerprestaties ga je ook niet naar dit soort films want op dat vlak valt er weinig te genieten. Ofschoon we in deze film wel Charlotte Rampling, Christopher Walken en Javier Bardem tegenkwamen.
Ik dacht dat Dune 2 een dure film was (hij kostte maar liefst 190 miljoen dollar) maar dat is nog maar een schijntje vergeleken bij Avatar die in 2022 400 miljoen dollar kostte. En Pirates of the Carribean kostten 300 respectievelijk 378 miljoen dollar. Onwaarschijnlijke bedragen. Maar Dune 2 bracht in het eerste weekend al 178 miljoen dollar op. Het probleem zit hem simpelweg in de voorfinanciering en het geloof dat de investeerders in het eindproduct hebben.
Dit soort films gaat nergens over, het is puur vermaak. Maar dan wel vermaak met een hoofdletter. De techniek is werkelijk verbluffend. Uiteraard wordt er veel gewerkt met digitale technieken. Het zou fantastisch zijn eens een tijdje op zo'n set mee te kunnen lopen om te zie hoe zo'n film gebouwd en geproduceerd wordt. Want wat je uiteindelijk te zien krijgt is werkelijk onvoorstelbaar. Je valt van de ene verbazing in de andere. Het lijkt The Golden Bough van James Frazer wel, een eindeloze aaneenschakeling van mythische en magische verschijnselen, die in onze wereld volstrekt onmogelijk zijn. Wie daar niet tegen kan blijve beter thuis.
Wie wel gaat en zich er voor open stelt krijgt iets fantastisch' te zien. Het ene technische hoogstandje na het andere. Alleen al de vormgeving, de verbeelding en de dreiging van de beruchte zandwormen die zich met tomeloze snelheden door de woestijn verplaatsen is werkelijk verbluffend en ijzingwekkend. En natuurlijk ontbreken ook de gevechten met mes en zwaard niet en wordt er weer veel fascinerend materieel verwoest en weggebombardeerd. Als de film na bijna drie uur is afgelopen sta je gewoon naar adem te happen. U begrijpt het al: ik heb genoten, mijn kleinzoon ook. En o ja, ook de muziek vond ik geweldig, een orachtige score van Hans Zimmer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten