Het kan verkeren. De overheid vraagt medewerking van de burger om inhoud te geven aan de energietransitie en stimuleert de aanschaf van zonnepanelen, onder meer door subsidies en een salderingsregeling. Die zonnepanelen zijn immers knap duur en er moet toch tenminste sprake zijn van een redelijke terugverdientijd. Dus ook ik schafte de toen nog tamelijk dure zonnepanelen aan.
Wat de overheid echter verzuimde is een inschatting te maken van de eventuele gevolgen van de introductie van zonnepanelen. Stel dat de burger inderdaad massaal zonnepanelen aanschaft, wat gebeurt er dan. Kan de bestaande infrastructuur dat aan en hoe gaat de burger om met die zelf opgewekte stroom, heeft dat gevolgen voor de (on)balans van ons energiesysteem?
Nou, dat heeft onze overheid dus verzuimd. We hebben allemaal duur betaalde knappe koppen op al die hoge posities zitten maar de meest elementaire zaken krijgen ze niet voor elkaar. Nu blijkt, hoe kan het?, onze infrastructuur niet berekend op het grote aantal zonnepanelen. De overheid overweegt nu laadpalen op kritische momenten uit te gaan zetten, de overheid zou het liefste de salderingsregeling onmiddellijk afschaffen en de energiemaatschappijen gaan nu kosten op de zonnepanelenbezitters verhalen.
Die salderingsregeling is gelukkig gebleven maar het capaciteitstekort is de komende tien jaar, zo zeggen experts, nog niet opgelost. En die aan zonnepanelen gerelateerde kosten gaan de energiemaatschappijen zeker en vast op de zonnepanelenbezitters verhalen.
Niet alleen voel je je een paria omdat je zo inhalig was zonnepanelen aan te schaffen, als dank word je nu ook nog eens bestolen, én door de overheid én door de energiemaatschappijen. Ik voel me grotelijks belazerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten