De Noorse cineaste Margreth Olin maakte een film, geproduceerd door Liv Ullman en Wim Wenders, over haar geboortegrond, Oldedalen in Vestland. Zij volgde haar vader op zijn wandelingen in de vier seizoenen. Er wordt niet veel gesproken in de film, af en toe wordt een oud liedje gezongen. We zien werkelijk fenomenale natuur doorheen de seizoenen met de gletsjers als begin- en eindpunt. Zij het dat die gletsjers ieder jaar af blijven nemen en zich duidelijk terugtrekken.
Zoals gezegd, de filmbeelden zijn betoverend mooi, er werden helikopters ingezet en ongetwijfeld werd er ook van drones gebruik gemaakt. Het Noorse landschap is, zeker in herfst en winter, vooral ongenaakbaar. Maar altoos indrukwekkend. Veel wild kregen we niet te zien, wat roofvogels en uilen en hermelijntjes.
De film duurt anderhalf uur en ik heb er geboeid naar zitten kijken. Toch stelde de film enigszins teleur. De cineaste noteert op haar eigen website: "The level of detail in Olin’s lyrical and visionary poem to her homeland is almost beyond anything seen on the big screen. And that is most definitely where ‘Songs of Earth’ should be experienced." Maar we krijgen in haar film alleen haar wandelende vader te zien, de moeder figureert in twee of drie korte scenetjes. Soms spreekt de vader enkele woorden en vertelt hij van vroeger. Maar een diepere spirituele laag werd voor mijn gevoel niet aangeboord.
De cineaste zelf kregen we niet in beeld en je had ook niet het gevoel dat zij echt in gesprek was met haar vader. Het leven in de natuur, in die overweldigende natuur, had voor mijn gevoel niet tot bijzondere inzichten geleid, laat staan tot wijsheden waar je op kunt kauwen, over na kunt denken. Een boeiende film kortom van prachtige natuur, niet meer maar zeker ook niet minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten