Afgelopen zondagmiddag bezochten wij een concert van Het Gelders Orkest. Een voortreffelijk orkest met een heel mooie en diepdoorleefde klank. Gedirigeerd door Antonello Manacorda dit keer, een dirigent die uiterst precieze bewegingen maakt met zijn handen en die geregeld ook zijn hele lichaam in de strijd werpt. Voor de toeschouwer is dat buitengewoon informatief en leerzaam want je ziet waar hij met het orkest, met het stuk heen wil, je ziet welke accenten hij wil leggen en welke emoties hij wil laten spreken.
Op het programma stonden Symfonie nr. 49 van Hayden, La mort de Cléopatre voor sopraan en orkest van Berlioz en Tod und Verklaerung van Richard Strauss. Een prachtige Haydnsymfonie werd gevolgd door het stervenslied van Cleopatra. Een werkelijk schitterende vertolking van de Zweedse sopraan Lisa Larsson, die zich niet beperkte tot zang maar ook toonde hoezeer een vertolking leunt op het werkelijk doorvoelen van een stuk. En die muziek van Berlioz was wonderschoon.
Na de pauze het Tod und Verklaerung van Richard Strauss. In dit symfonisch gedicht schildert Strauss de laatste uren van een stervende die zijn leven nog eenmaal aan zich voorbij ziet trekken. Het verhaal gaat dat Strauss toen hij vele jaren later zelf stervende was zou hebben opgemerkt: "Merkwaardig, sterven is precies zoals ik het in Tod und Verklaerung gecomponeerd heb. Het is een fenomenaal stuk en het moet voor het orkest een genot zijn zoiets moois te kunnen spelen. Alle stemmingen trekken aan je zintuigen voorbij, de bedachtzaamheid en introspectie, de vreugde over toevallig passerend geluk, de woede en frustratie en de berusting in de onontkoombaarheid van het naderend einde. Indrukwekkend zijn de donkere tonen als de contrabassen het basso continuo spelen. Wat een muziek!
Kortom, een heerlijke middag. Maar waarom is die zaal slechts half vol? Het weer was hopeloos en nodigde niet uit tot de koopzondag of een boswandeling. Waar bleven dan al die mensen die een prachtige ervaring hadden kunnen opdoen? En hoe kan het dat wij begin-zestigers tot de jongere bezoekers hoorden? Misschien waren er vier jonge mensen aanwezig maar de leeftijdscategorie twintig tot zestig ontbrak nagenoeg geheel!
Ik heb er uiteraard geen probleem mee dat er zoveel ouderen in de concertzaal zitten, gelukkig zijn ze er nog maar wat als zij er straks niet meer zijn. Lopen de concertzalen dan leeg? Aan de programmering ligt het niet, Het Gelders Orkest timmert behoorlijk aan de weg en zoekt het jongere publiek desnoods zelf op. Wat een treurig stemmende ontwikkeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten