Het verkiezingsstof is zo ongeveer neergedaald en wat kunnen we nu konkluderen? Echt grote verschuivingen deden zich alleen in Frankrijk en Groot Brittannië voor. De Engelsen denken nog steeds "Brittannia rules the waves" en willen zich maar niet realiseren dat die tijd al heel erg lang achter hen ligt.
De Fransen zijn echt helemaal gek geworden met hun stem op het Front National. Als er één land is dat gigantisch heeft geprofiteerd van Europa, dan is het wel Frankrijk. Dat willen ze nu echt weg gaan geven?
Twee zulke grote landen die op een EXIT afstevenen, dat is geen goed nieuws. Ik zie niet in wie nog kan voorkomen dat Marine Le Pen de volgende president van Frankrijk wordt en de Engelsen dringen steeds meer aan op een vervroegd referendum. We zullen zien waar dit toe leidt.
De Eurosceptische partijen hebben tot nog toe slechts een verbond van vijf partijen kunnen vinden. Ze zijn dus naarstig op zoek naar twee landen en twee partijen die alsnog mee willen doen. Stel dat alleen de Griekse Gouden Dageraad zich aan zou willen sluiten? Ik ben benieuwd hoe Wilders dit denkt te gaan oplossen. Samenwerking met antisemitische groeperingen is voor hem geen dealbreaker, dat is wel duidelijk.
Intussen is de strijd om de belangrijkste posten losgebarsten. Op zich voel ik wel wat voor de constructie waarbij het Europees Parlement het voortouw krijgt. Maar Juncker als nieuwe voorzitter van de Europese Commissie? Ik denk toch dat de Europese burger dat niet echt ziet zitten, daarvoor is hij te zeer een vertegenwoordiger van het Europa van de achterkamertjes. En Schultz is geen redelijk alternatief, een man die wel heel erg van zichzelf houdt en die heeft aangetoond heel erg ver te willen gaan als het om zijn eigen machtspositie gaat. En Verhofstadt is te nadrukkelijk een bepleiter van een federatieve ontwikkeling van het huidig Europa. Mensen zoals ik zouden graag zien dat hij de Europese kar gaat trekken maar ik begrijp goed dat dit geen reële optie is.
Het ligt voor de hand dat de regeringsleiders hier zelf een stem in zullen willen hebben en dus hebben zij van Rompuy opdracht gegeven zijn voelhorens eens uit te steken, de Europese informateur. De namen die wel genoemd worden zijn die van Dijsselbloem en Donald Tusk, de Poolse regeringsleider. Wat mij betreft zouden beiden een acceptabele optie kunnen zijn maar wat in de hele discussie zo vreselijk ontbreekt is het democratische draagvlak voor het besluitvormingsproces dat tot zo'n benoeming zou moeten leiden.
Welke de uitkomst ook is, het zal altijd voedsel voor de Eurosceptici zijn, koren op hun molen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten