We besloten weer eens een bezoek aan Tilburg te brengen omdat daar video nummer acht van Guido van der Werve weer te zien is, op een megagroot scherm dit keer. Enkele jaren terug zagen we al meer werk van hem, indrukwekkend en intrigerend. Maar deze nummer acht blijft ongelooflijk boeien. Een man loopt over een ijsvlakte en achter hem doorklieft een enorme ijsbreker het bevroren water. De man moet blijven lopen om niet te worden verzwolgen door de onverstoorbaar voort varende kolos. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De grootsheid van het intimiderende vaartuig waar iemand aan het roer staat die de vlak daarvoor lopende man vrijwel zeker niet kan zien. De ijzingwekkende vlakte van bevroren water. De moedige man die niets anders kan doen dan doorlopen want het gevaarte achter hem is een levensgrote bedreiging. Maar tegelijkertijd heeft het tafereel ook iets berustends, alsof die man en dat enorme schip een verbond zijn aangegaan, een verbond van wederzijds respect. De film duurt circa tien minuten. Het beeld is bijna levensgroot. Even fascinerend als fantastisch. Kijk ook eens op de website van deze kunstenaar: Guido van der Werve
Eveneens in Park te zien is een uiterst vernuftige video-installatie van William Kentridge. Van bovenaf wordt een video geprojecteerd op een ronddraaiend tafelblad in het midden waarvan een cilindrische spiegel is gemonteerd. De video animaties die op het blad worden geprojecteerd worden zichtbaar op de spiegel en vertellen een verhaal uit en over Afrika, een vast thema bij Kentridge. Prachtige techniek maar ook schitterend om naar te kijken. En de wijze waarop Kentridge zijn verhalen vertelt is indrukwekkend. Met zwart potlood vervaardigde animaties waarin de rauwe geschiedenis van dat verre continent wordt opgetekend.
Daarvoor bezochten we de Pont, dat prachtige museum aan de rand van het Wilhelminapark in Tilburg. Altijd weer een genoegen om het dieppaarse pigment, de holbollespiegel en de uitstulping in de muur van die fascinerende Anish Kapoor te zien.
Het werk van Callum Innes echter kon ons niet bekoren. Typisch geval van een painter's painter, werk waarbij ik althans geen enkele emotie kon ervaren. Gauw vergeten dus. Bovendien was er zoveel ander werk te zien dat wel degelijk indruk maakte. Onder meer een fotogravure van Tacita Dean met de titel Quatemary 2014, een post-apocalyptisch landschap voorstellend. Een landschap dat de volgende natuurramp reeds aankondigt.
Buitengewoon verrassend en intrigerend vond ik Hogan's Alley van Stan Douglas. Op het eerste gezicht een voornamelijk zwarte foto van een wijk ergens ter wereld tijdens nachtelijke uren. Het gaat om een wijk in Strathcona, die afgebroken zou worden en via een buitengewoon ingewikkeld procedé heeft Douglas die wijk voor de eeuwigheid bewaard en vastgelegd. Als je de tijd neemt om de foto goed te bekijken zie je een detaillering die je nooit zou hebben verwacht op zo'n donkere foto.
Maar er kwam nog een hoogtepunt. Nieuw voor ons was de kennismaking met David Claerbout, een Belgische videokunstenaar. Bekijk zijn website op de volgende link: http://www.davidclaerbout.com/ Ik beperk me hier tot twee werken van hem. In een afgezonderde en donkere ruimte zie je levensgroot een groepsfoto ergens uit de jaren vijftig waarop de jonge Elvis Presley is te zien. Langzaam zoomt de camera in en voor je het weet ben je in een driedimensionaal theater terecht gekomen. De camera zoomt steeds verder in op Elvis en draait langzaam om hem heen, we zien zijn benen, schouders, rug en langzaam weer opzij van de andere kant. Verbluffend om naar te kijken, zeker wanneer je daarna leest hoe dit werk technisch tot stand is gekomen.
In een andere ruimte wordt de video Travel vertoond. De camera bevindt zich in een park en komt langzaam in beweging, voert ons een bos in, dat al gauw de proporties van een ontzagwekkend paradijselijk bos krijgt, we zien de bospaden, exotische begroeiing, de grootste lichtval door een bladerdak en diagonaal langs hoge stammen strijkend, we kijken omhoog langs die enorme stammen en volgen dan een beek om tenslotte - en we zitten dan nog steeds in dat ene camerashot - te zien dat de camera zich terugtrekt uit het woud, het bos, het park om achteruit zwevend het luchtruim te kiezen dan zien we dat dat ontzagwekkende woud zich in een kleine bosschage bevond, veel te klein om zoveel prachtigs en groots' te kunnen herbergen. En onder deze heerlijke beelden is een geluidsbeeld gemonteerd van al even hemelse muziek, waarvan de componist onbekend blijft. Het is vooral de combinatie van beeld en geluid die hier extreem goed werkt. Op de volgende link is de video in zijn geheel te zien maar bedenk daarbij wel dat de film ter plaatse bekijken een geheel ander en vooral veel indringende perspectief biedt. Travel - David Claerbout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten