The real reason there's still no peace

De Amerikaanse journalist en schrijver Nathan Thrall wordt beschouwd als een van de meest scherpzinnige analisten van het Israëlisch-Palestijns conflict.  Hij schreef een uitstekend artikel in the Guardian dat u ook als podcast kunt beluisteren. Voor het artikel kunt u terecht op deze link Nathan Thrall on Israel-Palestine en voor de podcast op israel-palestine-the-real-reason-theres-still-no-peace-podcast

Thrall somt de eindeloze reeks van vredespogingen op om het Israëlisch-Palestijns conflict te beslechten en stelt vast dat geen enkele overeenstemming werd bereikt omdat er altijd wel één partij was die belang had bij het laten voortduren van de impasse. Om vervolgens op te merken dat Israël consequent voor de patstelling koos omdat de kosten van zo een patstelling aanmerkelijk lager werden ingeschat dan de kosten van een deal. Een vredesovereenkomst met de Palestijnen zou niet alleen een ongekende politieke ophef met zich meebrengen maar ook Palestijns zeggenschap over Jeruzalem en de Tempelberg en gewelddadige rebellie van joodse kolonisten en hun supporters. De morele kosten van de status quo (de bezetting en de illegale nederzettingen) daarentegen zijn tot nog toe aanvaardbaar gebleken voor Israël.

En dit zal niet veranderen, aldus Thrall. Ondanks alles ontvangt Israël per jaar meer geldelijke steun van de VS dan alle andere landen ter wereld bij elkaar, de Israëlische economie groeit, evenals de levensstandaard en de appreciatie daarvan door de joodse bevolking. Wat afkeuring hier en daar en een enkele boycot van Israëlische producten uit bezette gebieden veranderen daar niets aan. Misschien dat de internationale druk nog eens zo hoog wordt dat een tweestatenoplossing onvermijdelijk zou worden, maar voorlopig is er geen enkele aanleiding voor Israël om nu al toe te geven.

Dat Israël de Westbank en Gaza niet gewoon bezet is vooral ingegeven door de wens een joods thuisland te hebben, dat is waar het zionisme op uit was. Voor Israël is een fallback scenario vele malen aantrekkelijker dan een vredesovereenkomst. En de laatste keer dat zo'n fallback scenario onaantrekkelijker dreigde te worden was toen James Baker in 1991 Shamir dreigde een lening van 10 miljard dollar in te trekken. Sindsdien is er door de VS nooit meer enige serieuze druk op Israël uitgeoefend om van Europa maar te zwijgen. En de Palestijnen zelf zijn te zwak om het fallback scenario voor Israël te verslechteren. Sinds Oslo, aldus Thrall, hebben de VS zich zelfs ingespannen om de kosten van Israël's fallback optie zo laag mogelijk te houden.

Er wordt formeel wel geprotesteerd tegen de illegale nederzettingen naar dat protest is vooral bedoeld als een verdedigingslinie tegen de optie de nederzettingen te ontmantelen. En hetzelfde geldt voor het zogeheten differentiatiebeleid: producten uit Israël versus producten uit de bezette gebieden. Israël protesteert daar heftig tegen omdat dit beleid de nederzettingen zou delegitimeren en boycotacties zou kunnen uitlokken. Maar, betoogt Thrall, dit beleid bereikt precies het tegenovergestelde: het is geen toevoeging aan strafmaatregelen tegen Israël maar veel eerder een alternatief.

Thrall eindigt zijn doorwrocht essay als volgt: "Until the US and Europe formulate a strategy to make Israël's circumstances less desirable than the concessions it would make in a peace agreement, they will shoulder responsibility for the oppressive military regime they copntinue to preserve and fund. When peaceful opposition to Israël's policies is squelched and those with the capacity to dismantle the occupation don't raise a finger against it, violence invariably becomes more attractive to those who have few other means of upsetting the status quo. Through pressure on the parties, a peaceful partition of Palestine is achievable. But too many insist on sparing Israelis and Palestinians the pain of outside force, so that they may instead continue to be generous with one another in the suffering they inflict".