Een iconisch programma waar ik ieder jaar weer van geniet. Na een paar jaar Wilfried de Jong is de beurt nu aan Janine Abbring. En de eerste kennismaking, het gesprek met microbioloog en schrijver Rosanne Hertzberger, is buitengewoon goed bevallen.
Abbring gaf Hertzberger volop de ruimte maar greep ook in wanneer ze het gevoel kreeg dat haar gesprekspartner weer snel een veilige route opzocht. Geregeld probeerde ze het verhaal van Hertzberger samen te vatten en dan was ze nogal eens omslachtig en verwarrend in haar woorden maar verder wil ik in mijn kritiek niet gaan.
Ze had er geen enkele moeite mee haar gesprekspartner te confronteren met wegduikgedrag en vroeg door waar dat voor de hand lag of zelfs noodzakelijk was. Zoals in de gesprekjes over geloof en euthanasie. Merkwaardig genoeg vond Hertzberger de voor de hand liggende vraag naar haar geloofsbeleving een impertinente vraag maar Abbring liet zich niet uit het veld slaan en ging gewoon door.
We leren vervolgens dat het Hertzberger in het geloof vooral gaat om het narratief, eerder dan om het geloof in een scheppende god. "Religie is heel goed in het vieren van het leven", verklaarde ze. Persoonlijk vind ik dat onzin in die zin dat het vieren van het leven niets met religie te maken heeft. Ik vier het leven even hartstochtelijk en heb daarvoor geen godgeloof nodig.
De discussie over euthanasie duurde te kort en dat is jammer en doet het onderwerp geen recht. Hertzberger heeft vooral moeite met het feit dat de staat het bespoedigen van het levenseinde desgewenst zou moeten faciliteren en er is veel voor dat standpunt te zeggen. Hoe je het ook bekijkt, zegt ze, er is een arts die doodt, die het leven van een gezond mens in een gezond lichaam beëindigt en dat kan niet. Ongelukkig was de introductie van de term doodseskaders. Abbring reageerde met lichte verbazing maar vroeg juist op dit punt niet door. Jammer, hier lag een kans op een serieuze woordenwisseling maar het kwam er niet van.
Kortom, een boeiende uitzending met een interessante gast die inhoudelijk veel te vertellen had en een interviewer die op haar gemak leek, de ander de ruimte gaf en, op een enkele uitzondering na, doorvroeg waar dat nodig was om tot een echt gesprek te komen. Mooi decor trouwens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten