zaterdag 1 juli 2017

The real reason there's still no peace


De Amerikaanse journalist en schrijver Nathan Thrall wordt beschouwd als een van de meest scherpzinnige analisten van het Israëlisch-Palestijns conflict.  Hij schreef een uitstekend artikel in the Guardian dat u ook als podcast kunt beluisteren. Voor het artikel kunt u terecht op deze link Nathan Thrall on Israel-Palestine en voor de podcast op israel-palestine-the-real-reason-theres-still-no-peace-podcast


Thrall somt de eindeloze reeks van vredespogingen op om het Israëlisch-Palestijns conflict te beslechten en stelt vast dat geen enkele overeenstemming werd bereikt omdat er altijd wel één partij was die belang had bij het laten voortduren van de impasse. Om vervolgens op te merken dat Israël consequent voor de patstelling koos omdat de kosten van zo een patstelling aanmerkelijk lager werden ingeschat dan de kosten van een deal. Een vredesovereenkomst met de Palestijnen zou niet alleen een ongekende politieke ophef met zich meebrengen maar ook Palestijns zeggenschap over Jeruzalem en de Tempelberg en gewelddadige rebellie van joodse kolonisten en hun supporters. De morele kosten van de status quo (de bezetting en de illegale nederzettingen) daarentegen zijn tot nog toe aanvaardbaar gebleken voor Israël.

En dit zal niet veranderen, aldus Thrall. Ondanks alles ontvangt Israël per jaar meer geldelijke steun van de VS dan alle andere landen ter wereld bij elkaar, de Israëlische economie groeit, evenals de levensstandaard en de appreciatie daarvan door de joodse bevolking. Wat afkeuring hier en daar en een enkele boycot van Israëlische producten uit bezette gebieden veranderen daar niets aan. Misschien dat de internationale druk nog eens zo hoog wordt dat een tweestatenoplossing onvermijdelijk zou worden, maar voorlopig is er geen enkele aanleiding voor Israël om nu al toe te geven.


Dat Israël de Westbank en Gaza niet gewoon bezet is vooral ingegeven door de wens een joods thuisland te hebben, dat is waar het zionisme op uit was. Voor Israël is een fallback scenario vele malen aantrekkelijker dan een vredesovereenkomst. En de laatste keer dat zo'n fallback scenario onaantrekkelijker dreigde te worden was toen James Baker in 1991 Shamir dreigde een lening van 10 miljard dollar in te trekken. Sindsdien is er door de VS nooit meer enige serieuze druk op Israël uitgeoefend om van Europa maar te zwijgen. En de Palestijnen zelf zijn te zwak om het fallback scenario voor Israël te verslechteren. Sinds Oslo, aldus Thrall, hebben de VS zich zelfs ingespannen om de kosten van Israël's fallback optie zo laag mogelijk te houden.
Er wordt formeel wel geprotesteerd tegen de illegale nederzettingen naar dat protest is vooral bedoeld als een verdedigingslinie tegen de optie de nederzettingen te ontmantelen. En hetzelfde geldt voor het zogeheten differentiatiebeleid: producten uit Israël versus producten uit de bezette gebieden. Israël protesteert daar heftig tegen omdat dit beleid de nederzettingen zou delegitimeren en boycotacties zou kunnen uitlokken. Maar, betoogt Thrall, dit beleid bereikt precies het tegenovergestelde: het is geen toevoeging aan strafmaatregelen tegen Israël maar veel eerder een alternatief.

Thrall eindigt zijn doorwrocht essay als volgt: "Until the US and Europe formulate a strategy to make Israël's circumstances less desirable than the concessions it would make in a peace agreement, they will shoulder responsibility for the oppressive military regime they copntinue to preserve and fund. When peaceful opposition to Israël's policies is squelched and those with the capacity to dismantle the occupation don't raise a finger against it, violence invariably becomes more attractive to those who have few other means of upsetting the status quo. Through pressure on the parties, a peaceful partition of Palestine is achievable. But too many insist on sparing Israelis and Palestinians the pain of outside force, so that they may instead continue to be generous with one another in the suffering they inflict".

5 opmerkingen:

Anoniem zei



Camera Commitee for Accuracy in Middle East Reporting in America

enno nuy zei

Logisch dat u hiermee komt, een pro-Israel website die iedereen verdacht probeert te maken die kritisch staat tegenover Israel, met andere woorden: alternative facts. Ga nu eens inhoudelijk in op de argumentatie van Thrall in plaats van u te verbergen achter een duistere website.

Anoniem zei

Thrall is een opportunist die niet meer doet dan hypotheses produceren voor een markt die daar veel geld voor wil betalen. Het maakt die markt ook niet uit of de inhoud daarvan niet met feiten strookt, zolang de auteur maar een Jood is. Vervolgens zien we hoe de markt deze inhoud zonder enige kritische observatie als waarheid aan de lezers presenteren. Dit heet in het gunstige geval propaganda, maar ten aanzien van de Joden c.q. de staat Israel zien we steeds vaker hoe de scheidslijn tussen kritiek en antisemitisme niet meer zichtbaar is.

De reactie van de heer Nuy betreffende het verwijt "pro-Israel website" past ook naadloos in de manier waarop de marxisten en haar ideologische afgeleiden sinds hun ontstaan begin vorige eeuw, opererend onder vele namen consequent elke vorm van kritiek hebben beantwoord met beschuldigingen van gelijke soort als de heer Nuy hier nu uit.

enno nuy zei

U heeft nog nooit een letter van Thrall gelezen maar weet wel te vertellen dat hij een opportunist is en daar bent u weer met uw beschuldiging van antisemitisme en jawel hoor: het is allemaal de schuld van de marxisten. U bent potsierlijk en een idioot. Ik stel mij zo voor dat u de godganse dag niet anders doet dan internet afstruinen om te kijken waar u ten strijde moet trekken tegen critici van Israël. Uw enige wapen?: de beschuldiging van antisemitisme. Uw domheid is stuitend.

Anoniem zei

Khaled Abu Toameh en Palestijn over Palestijnen