In Wikipedia lees ik: De hubbleconstante is de constante in de wet van Hubble. Het is de verhouding van de snelheid waarmee een bepaalde afstand groter wordt door de metrische uitdijing van de ruimte en de grootte van die afstand. In het bijzonder is het de verhouding tussen de snelheid waarmee een ver verwijderd sterrenstelsel zich van ons af beweegt en de afstand tot dat sterrenstelsel.
In NewScientist lees ik dat er twee standaardmethoden zijn voor het meten van de uitdijingssnelheid van het heelal. De eerste methode gebruikt de kosmische achtergrondstraling, de tweede maakt gebruik van een zogeheten afstandsladder. Probleem is dat de uitkomsten van die twee methoden tot een verschil van 9 procent leiden.
Een onderzoeksgroep aan de Universiteit van Chicago heeft nu een derde methode ontwikkeld, gebaseerd op een nieuwe afstandsladder die Rode Reuzen als uitgangspunt neemt in plaats van Cepheide-metingen. Het probleem is dat de uitkomsten van deze methode precies tussen de beide eerdere modellen in valt. De onderzoeksleider in Chicago, Wendy Freeman zegt dan ook: "Dit toont eens te meer aan dat we geen flauw idee hebben wat de precieze waarde van de hubbleconstante is en dat we veel preciezere onderzoeken moeten doen voordat we er een of ander nieuw type exotische fysica met de haren bij slepen".
Kortom, over de uitdijing van het heelal zijn we nog lang niet uitgedacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten