Mothering sunday

 

Een film van Eva Husson, gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2016 van Graham Swift (1949) Het verhaal speelt zich ten tijde van de Eerste Wereldoorlog of kort daarna. In veel gezinnen werd nog gerouwd en getreurd om het verlies van zonen en vaders in de grote slachting in België en het noorden van Frankrijk. Zo ook in het verhaal van Swift waarin Jane aanvankelijk werkt als dienstmeisje bij een rijke familie en in de smaak valt bij een van de zonen (zijn broers kwamen om in de Grote Oorlog) van al even rijke buren. Een liefde die als gevolg van de toen geldende sociale conventies een onmogelijke liefde was en die al gauw in een tweede, fysiek opzicht onmogelijk zou worden.

Jane heeft meer in haar mars dan een dienende rol en slaagt erin een betrekking in een boekwinkel te krijgen waar zij een nieuwe levensgezel ontmoet. Maar ook deze liefde blijkt geen lang leven beschoren, haar amant wordt ongeneeslijk ziek en komt te overlijden. Gelukkig blijft de tegenspoed in deze film hiertoe beperkt, anders zou het melodramatische draak zijn geworden.

Eva Husson maakte van dit geheel een niet al te diep gravende film over sociale conventies, zelf de regie over je leven willen voeren en over rouw. Het is een mooie film geworden met fraaie muziek van Morgan Kibby ook bekend onder de naam White Sea. Mooie fotografische beelden, zeker van de beide hoofdrolspelers Odessa Young en Josh O'connor. Ach, hoe heerlijk is het om naar jeugd te kijken. Wel vroeg ik me af waarom Jane geheel naakt door een leeg huis moest dwalen en veronderstelde dat een vrouwelijke cineast dat nooit zou hebben bedacht. Zo ziet u maar, als ik me beter had voorbereid had ik geweten dat de cineast een vrouw was. Het vooroordeel ligt voortdurend op de loer. Overigens heb ik geen enkel bezwaar tegen een mooie naakte jonge vrouw maar ik vond haar naaktloperij op dit moment niet erg voor de hand liggen, that's all.

Drive my car

 

Ryusuke Hamaguchi schreef en regisseerde in 2021 de film Drive my car. Hij werd geïnspireerd door twee verhalen van Murakami. Een slow movie van net geen drie uur. In de Volkskrant noemt Kevin Koma dit een roadmovie maar die associatie heb ik er niet bij gehad. We volgen in  deze film een regisseur en diens chauffeur, een jonge vrouw met een indringende levensgeschiedenis zoals ons tegen het einde van de film zal blijken. De film gaat eigenlijk over de vraag of je schuldig kunt zijn aan het lot van je naaste. Waarom deed je wat je deed toen jouw naaste aan het leven ten onder ging? Waarom deed je niet iets anders, of net iets eerder waardoor de loop van de geschiedenis een andere had kunnen zijn. Voor een enkel mens zijn zulke vragen bijna niet beantwoorden maar als je iemand tegenkomt die iets soortgelijks beleefde, kan zo'n ontmoeting iets heel waardevols opleveren. Dat zien we in deze film op een uiterst subtiele wijze gebeuren en de regisseur neemt er de tijd voor. Ik hou daarvan maar je moet je er wel aan overgeven.

Het verhaal speelt zich af in een acteursomgeving. De beelden van het werkelijke leven, fotografische beelden haast, heel direct en scherp gefilmd, worden afgewisseld met de repetities voor een Tsjechov-voorstelling. En dat is natuurlijk niet voor niets. Wie ben je, wie laat je zien in je omgang met anderen? Speel je een rol en ben je het zicht op jezelf verloren of lukt het je toch dicht bij jezelf te blijven en onder ogen te zien wie je bent? Hoe kun je je verleden accepteren en weer openstaan voor de toekomst zonder dat verleden alleen maar als een enorme last mee te blijven zeulen.

Persoonlijk vond  ik vooral de vrouwenrollen prachtig in deze film. Reika Kirishima als Oto Kafuku de echtgenote van de regisseur, Toko Miura als de chauffeur Misaki Watara en Sonia Yuan als de stomme actrice Janice Chang. En een opmerkelijk detail: het leek erop alsof het toneelstuk werd gespeeld door acteurs die verschillende talen, waaronder gebarentaal spraken. Boven het toneel zagen we een enorm doek waarop de tekst in zeker vijf talen werd weergegeven. In een opera zijn boventitels geen probleem, de meeste libretto's bestaan uit enkele regels tekst die voortdurend herhaald worden. Maar om een toneelstuk via boventitels te volgen, dat is toch echt een heel ander verhaal.

Prachtige film dus, ik beveel hem u van harte aan. 

De Amerikanen kunnen niet eens hun eigen kinderen beschermen en dat komt hierdoor...

Everything Everywhere All at Once bleek een ongelooflijke kutfilm

 

Een grote bak met herrie, bijna een stroboscopische wisseling van beelden en geen touw aan vast te knopen. In het eerste kwartier denk je nog: geduld, er komt straks vast enige lijn, het zal toch niet alleen maar herrie en een tsunami van beelden zijn. Maar na een half uur begin je te begrijpen dat dat een verkeerde vooronderstelling is. Na drie kwartier hielden we het voor gezien. Wat een onvoorstelbare kutfilm! Ik bespaar u de trailer.

Ali & Ava

 

Deze film van Clio Barnard is in feite een feel good movie, niet zoals ze die in Frankrijk of de VS maken maar zoals die alleen in Engeland kan worden gemaakt. Barnard heeft meerdere films gedraaid waarvan ik alleen Dark River al eerder zag. Na het zien van Ali & Ava ben ik heel erg nieuwsgierig naar haar overige films geworden. Over inhoud en plot van deze haast ontroerende film zal ik hier verder zwijgen. Wat kan er gebeuren als twee mensen die ieder al een half leven achter de rug hebben en daarin de nodige schade hebben opgelopen, in elkaars leven terecht komen?

Film en verhaal zijn ontegenzeglijk honderd procent Brits. En in zekere zin is het een rauwe film die niets verhullend laat zien hoe het is om in het Engeland van vandaag te wonen. Hoe anders en vooral beter dan bijvoorbeeld het zoetsappige Belfast dat ik enkele maanden geleden zag, een  autobiografische film van de er altoos gekweld uitziende Kenneth Branagh die er tot mijn verbijstering zelfs een Oscar voor kreeg. Barnard filmt in de sociaal-realistische toon die we kennen van cineasten als Ken Loach. Niet iedereen houdt ervan wellicht, ik wel.

Prachtig en onvergetelijk zijn de hoofdrollen van Adeel Akhtar en Claire Rushbrook. Zo'n film wil ik elke week wel zien. Deze is pas echt Oscar-waardig! Maar dat zal niet gebeuren, ze zijn net uitgereikt en bovendien is het een te 'kleine film'. U moet hem echt gaan zien.

BREAKING: Top Democrat gives MUST-SEE speech amid today's shooting in Texas

Ger Driessen snapt het niet, Knops ook niet trouwens

 

Er is iets merkwaardigs aan de hand met die Limburgers. Ik heb in mijn werk geregeld met Limburgers van doen gehad en mij viel steevast iets op dat op een patroon ging lijken. Je neemt deel aan een vergadering met allemaal Limburgers en je bent de enige die het dialect niet beheerst. Na tien minuten vraag je vriendelijk of we in het Nederlands kunnen vergaderen, waarmee iedereen uiteraard instemt. Dat duurt ook tien minuten en dan praten de anderen gewoon weer verder in hun eigen dialect. Meer algemeenheden en vooroordelen heb ik niet jegens Limburgers. Wél jegens Limburgers van het CDA, die zijn namelijk tot op het bot gecorrumpeerd, het cliëntelisme zit in hun DNA. Gevolg van een decennialange ervaring als onbetwiste leverancier van lokale en bovenlokale bestuurderen.

Een van die bestuurderen heet Ger Driessen, ooit eens gedeputeerde in het Limburgse gouvernement, u weet wel het gremium dat in de rest van het land 'de provincie' heet. Deze Driessen heeft een meldpunt in het leven geroepen waarin tegenstanders en bewonderaars van de NRC-journalist Joep Dohmen hun grieven of  hagiografie achter kunnen laten, desnoods anoniem. U moet er vooral eens gaan kijken. Ger Driessen is kwaad op Dohmen en dat  blijkt prompt van invloed op zijn beheersing van de Nederlandse taal.

Driessen verwijt Dohmen dat hij net als alle Nederlanders ook fouten maakt. Tja, op die manier kunnen ze over iedereen wel een meldpunt in gaan richten. Dohmen schreef samen met zijn collega bij de NRC Paul van der Steen een boek over de Limburgse bestuurscultuur onder de titel De Vriendenreünie. In dat boek staat dat 'n gedeputeerde met de dienstauto een bordeel zou hebben bezocht. Er worden geen namen genoemd. Nu ben ik persoonlijk niet zo'n liefhebber van dit soort insinuaties zonder bewijs maar ik heb het boek niet gelezen en ken dus de context niet. Maar Ger Driessen heeft nu bekend gemaakt dat hij wordt bedoeld met die opmerking over 'n gedeputeerde om die aantijging vervolgens te ontkennen. En vandaar dus dat meldpunt. Er staan nog geen ervaringen van derden, anoniem of niet, met Joep Dohmen op dit meldpunt. Ik houd het de komende tijd wel in de gaten. 

De NVJ, de Nederlandse Vereniging van Journalisten, vindt dit meldpunt volkomen terecht een kwalijke aangelegenheid. De vereniging vindt dat het CDA deze Ger Driessen moet royeren maar dat lijkt mij een beetje onzinnig. Als het CDA dat vindt - en ik vermoed maar zo dat ze dat nu juist niet vinden - dan komen ze zelf wel tot zo'n besluit. Daar hebben ze dan geen aansporing van de NVJ bij nodig. Wie trouwens net zo'n non-valeur als Ger Driessen is: Raymond Knops, een van de meest arrogante Limburgers die ik gezien heb. Als dit soort mensen onder vuur komen te liggen kiezen ze de vlucht naar voren onder het motto ,de aanval is de beste verdediging'. Maar niets kan verhullen dat ze blijven wat ze zijn: Limburgse bestuurderen uit het CDA en dat zegt meer dan genoeg/

There Have Been 210 Mass Shootings (So Far) in 2022

Met Amerika komt het niet meer goed

 

Kijkt u eens naar de laatste drie video's die ik hier overnam, twee van David Pakman en een van Jesse Dollemore. Ze laten perfect de totale gekte van rechts Amerika zien en het heeft er alle schijn van dat er geen gewone fatsoenlijke rechtse mensen in de VS rondlopen, zeg maar het type gemiddelde VVD-er. Een VVD-er zou in the States onmiddellijk worden uitgemaakt voor een socialist. Hoe diep je kunt zinken is perfect te zien bij Marjorie Taylor Greene (u herinnert zich Sarah Palin nog wel? Marjorie Taylor Greene is tien keer gekker en gevaarlijker) en the hate-preacher. Van Alex Jones weten we al jarenlang dat hij gekker dan knettergek is. Het is voor ons bijna niet te bevatten hoe de Verenigde Staten in de ban zijn geraakt van wat ik dan maar gemakshalve de wappie-agenda noem. De dagelijkse realiteit wordt er beheerst door lieden die fake news, faker dan fake verspreiden en de meest vergezochte samenzweringen worden er als feitelijke werkelijkheid gepresenteerd. Bewijslast wordt niet meer gevraagd, niemand die erin geïnteresseerd lijkt te zijn.

Dollemore laat zien hoe de communis opinio in zijn land steeds meer lijkt op te schuiven. De inmiddels ook hier in zwang geraakte omvolkingstheorie wordt frequent beleden door Tucker Carlson, anchorman bij Fox News. Zieker en kwaadaardiger dan Tucker Carslon zul je ze in de Verenigde Staten nauwelijks aantreffen. Ik durf hier wel te beweren dat Carlson de gevaarlijkste Amerikaan is die vrij rond loopt en elke dag zijn vitriool over het land mag uitstorten. Het lijkt erop - en Dollemore is daar van overtuigd - dat Amerika langzaam maar zeker afglijdt naar een burgeroorlog.

Is er nog hoop? De geschiedenis laat zien dat bij de midterm elections de politieke tegenstanders van de zittende president altijd winnen. De republikeinen rekenen daar ook op. Geheel tegen die trend in laten een aantal polls op dit moment een voorsprong voor de democraten zien bij de midterms in november van dit jaar. Met 47 tegen 42 procent! Het lijkt erop dat juist het voornemen van de republikeinen om Roe vs Wade ongedaan te maken de uitwerking heeft van een schot in de eigen voet. Tweederde van de Amerikanen vindt het geen goed idee dat de bestaande abortuspraktijk onderuit wordt gehaald. Kennelijk bestaan er wel degelijk nog gewone, fatsoenlijke rechtse mensen in dat land.

Maar laten we ons geen illusies maken, het is nog geen november en één zwaluw maakt nog geen zomer. Vergeet bovendien niet dat de republikeinen hun uiterste best hebben gedaan om het stemmen zo moeilijk mogelijk te maken en daarnaast door middel van gerrymandering de kiesdistricten zodanig hebben herschapen dat de republikeinen daarvan zullen profiteren. Vooralsnog houd ik het erop dat de republikeinen in november dit jaar de meerderheid in Congres én Senaat zullen heroveren. Niet eerder hoopte ik zo vurig ongelijk te krijgen. Ik merk daarbij op dat Biden helaas niet opvalt door erg sterke en coherente optredens. Men kan wel degelijk vraagtekens plaatsen bij zijn geschiktheid voor dit ambt. Met Amerika komt het ondertussen niet meer goed, het is een tragisch land geworden en we hebben het dieptepunt van deze beschavingsval nog lang niet bereikt.

Marjorie Taylor Greene & Alex Jones Already Have Monkeypox Conspiracies

Christian Hate-Preacher Threatens Insurrection, Says DO NOT VOTE for Dem...

HE’S UNRAVELING!!! Donald Trump Signals CIVIL WAR on Truth Social!

Wee Wee Hours - Ronnie Wood, Jeff Beck, Johnny Depp, Imelda May, Ben Wat...

The last walk

 

Nog één volle dag in Wales. We bezochten the Iron Works in Blaenavon, opgenomen door de UNESCO als werelderfgoed. Ofschoon er niet zo heel erg veel meer van over is, was het buitengewoon interessant om te zien hoe vroeger ijzererts gewonnen werd (hierna bezochten we de Big Pit om zo'n ijzermijn eens van dichterbij te bekijken) en vervolgens werd gesmolten tot gietijzer'. Hemeltergend on te zien hoe de arbeiders werden uitgeknepen en uitgebuit. Het duurde tot ver in de twintigste eeuw voor de fabriek werd uitgebreid met douches. Tot dat moment moesten de mijnwerkers en de smelterij-arbeiders zich maar thuis wassen. Een douche bestond niet in die dagen. We sloten de dag af met een laatste wandeling langs een van de kanalen in de omgeving en met een onvermijdelijke Welsh ale.

The Blorenge

 

Onder de rook van Abergavenny beklommen we vandaag de heuvels die ons een uitzicht boden op The Blorenge van 555 meter hoog en de stad Abergavenny. Een heerlijke wandeling op een zonnige dag, ofschoon het bovenop toch nog onverwacht koud was. Meer van hetzelfde eigenlijk, dit landschap maar gelukkig kunnen we er niet genoeg van krijgen.

Allt yr Esgair

 

Zuid Wales blijkt een groene landstreek, gul en overvloedig. Het regent hier ook vaak genoeg en bomen, planten en gewassen doen er hun voordeel mee. Opvallend is de enorme verscheidenheid in vogels maar roofvogels zijn schaars. Af en toe een valkje of een buizerd en dat is het dan wel. Vandaag een wandeling tussen Abergavenny en Brecon, niet ver van Llangynidr. Deze landstreek biedt een typisch Engels landschap. Het verschil met bijvoorbeeld het Lake District is dat het merengebied ruiger is, terwijl hier in Zuid Wales het agrarisch landschap overheerst, weilanden en gewassen, zo ver het oog reikt.

Niet ver hier vandaan bezochten we nog de Llanthony priroy daterend uit het jaar 1100. Het ligt hier in een uithoek, vlak onder grens met Engeland. Uitsluitend te bereiken via smalle weggetjes, zo smal dat er slechts één voertuig tegelijk door kan. Aan beide zijden hoge heggen zodat je nooit kunt zien of er tegemoetkomend verkeer in aantocht is. Als het goed is, trappen beide chauffeurs op de rem en een van beiden moet dan besluiten achteruit te rijden naar de dichtstbijzijnde uitwijkgelegenheid. Een genot om in dit landschap te rijden!

Met D66 komt het nooit meer goed

 

"Die waarom-vraag, daar kan ik u geen antwoord op geven", verklaart Kaag. Nee, nogal logisch, er wordt gewoon geen onderzoek naar gedaan. Kaag zegt er spijt te hebben dat opeenvolgende besturen en partijleiders, inclusief zijzelf, niet adequaat ingrepen en ook niet bekendmaakten wat het vrouwelijk slachtoffer was overkomen. Partijvoorzitter Everhardt zegt: "Ik heb er geen verklaring voor".

Het is tenenkrommend dat de politieke leiding van deze partij met zulk zwak en volslagen idioot verweer komt. Nog ernstiger is dat de leden van de partij er genoegen mee nemen. En vergeet niet dat er nog 19 andere klachten zijn ingediend bij de partijleiding. Maar daar praat niemand meer over! Onvoorstelbaar en buitengewoon kwalijk. Voor mij heeft D66 nu, ik zei het al eerder, definitief afgedaan als een politieke partij die we serieus zouden kunnen nemen. Vooral partijleider Kaag heeft mij onvoorstelbaar teleurgesteld. Wat een waardeloze minkukels.

River Usk

 

Op de weg van Abergavenny naar Brecon ligt een klein dorp, Llangynidr. Gelegen aan de River Usk. Hier vindt men een prachtige brug over de rivier, daterend uit 1700. Naar verluidt de oudste brug over de Usk. De brug is 69 meter lang en de weg is 2,4 meter breed, imposant en schilderachtig. De wandeling langs de oever van de Usk is even prachtig als bij tijd en wijle glibberig, uitgerekend op die delen waar je geen twee voeten naast elkaar kunt plaatsen. De rivier ontspringt in de Brecon Beacons en stroomt in zuidoostelijke richting door Brecon, Crickhowell, Abergavenny en Usk, vervolgens door Newport om uit te monden in de Severn, met 354 kilometer de langste rivier in het Verenigd Koninkrijk.

Brecon Canal and Brecon Beacons

 

Inmiddels meer dan vijftig jaar geleden sliep ik aan de voorzijde van Brecon cathedral en mijn reisgenoot, we liftten apart, bleek de volgende ochtend aan de achterzijde zijn slaapzak te hebben uitgerold. Het leven was niet gemakkelijk in die jaren maar om een of andere reden leek het alsof een soort rust over me neerdaalde toen ik tegen de avond mijn rugzak naast de kathedraal liet neerploffen. In die jaren was ik nog bevattelijk voor een zekere mate van spiritualiteit, nu zou ik op zoek moeten naar een andere verklaring voor dat weldadige gevoel van rust in een leven vol verwarrende gevoelens en avonturen.

Wij logeren nu in Gilwern, niet ver van Brecon, waar de rivier de Usk dwars door het stadje stroomt. Enkele tientallen meters hoger ligt een stelsel van kanalen - the Monmouthshire Canal en the Brecon and Abergavenny Canal - waarvan  nu nog zo'n 35 mijl in stand is gebleven. Vroeger, het stelsel werd eind achttiende eeuw aangelegd, vormde het kanalennet een belangrijke manier van vervoer van goederen. Nu varen er enkel nog narrowboats. Te huur à raison van GBP 1.000 voor vier dagen. Dan beperken we ons maar tot de wandeling.

Na de wandeling togen we naar de Brecon Beacons, een wijds panorama van heuvels waar schapen en wilde paarden rondlopen. Je kunt in een straal van 360 graden om je heen kijken zonder menselijke activiteit of bouwsels te zien. Onze route bracht ons van Gilwern naar Penderyn - waar een  uitstekende whisky wordt gedestilleerd die ik gister al in de plaatselijke supermarkt had buitgemaakt - en via Brecon weer terug naar Gilwern. Het laatste deel voerde over de A4058, een country lane zoals je je dat voorstelt: een smalle weg met aan weerszijden hoge heggen. De meeste weggebruikers mijden zulke wegen met als gevolg dat we ons alleen op dat traject waanden met slechts heel af en toe een tegenligger. Een heerlijke route.