Ryusuke Hamaguchi schreef en regisseerde in 2021 de film Drive my car. Hij werd geïnspireerd door twee verhalen van Murakami. Een slow movie van net geen drie uur. In de Volkskrant noemt Kevin Koma dit een roadmovie maar die associatie heb ik er niet bij gehad. We volgen in deze film een regisseur en diens chauffeur, een jonge vrouw met een indringende levensgeschiedenis zoals ons tegen het einde van de film zal blijken. De film gaat eigenlijk over de vraag of je schuldig kunt zijn aan het lot van je naaste. Waarom deed je wat je deed toen jouw naaste aan het leven ten onder ging? Waarom deed je niet iets anders, of net iets eerder waardoor de loop van de geschiedenis een andere had kunnen zijn. Voor een enkel mens zijn zulke vragen bijna niet beantwoorden maar als je iemand tegenkomt die iets soortgelijks beleefde, kan zo'n ontmoeting iets heel waardevols opleveren. Dat zien we in deze film op een uiterst subtiele wijze gebeuren en de regisseur neemt er de tijd voor. Ik hou daarvan maar je moet je er wel aan overgeven.
Het verhaal speelt zich af in een acteursomgeving. De beelden van het werkelijke leven, fotografische beelden haast, heel direct en scherp gefilmd, worden afgewisseld met de repetities voor een Tsjechov-voorstelling. En dat is natuurlijk niet voor niets. Wie ben je, wie laat je zien in je omgang met anderen? Speel je een rol en ben je het zicht op jezelf verloren of lukt het je toch dicht bij jezelf te blijven en onder ogen te zien wie je bent? Hoe kun je je verleden accepteren en weer openstaan voor de toekomst zonder dat verleden alleen maar als een enorme last mee te blijven zeulen.
Persoonlijk vond ik vooral de vrouwenrollen prachtig in deze film. Reika Kirishima als Oto Kafuku de echtgenote van de regisseur, Toko Miura als de chauffeur Misaki Watara en Sonia Yuan als de stomme actrice Janice Chang. En een opmerkelijk detail: het leek erop alsof het toneelstuk werd gespeeld door acteurs die verschillende talen, waaronder gebarentaal spraken. Boven het toneel zagen we een enorm doek waarop de tekst in zeker vijf talen werd weergegeven. In een opera zijn boventitels geen probleem, de meeste libretto's bestaan uit enkele regels tekst die voortdurend herhaald worden. Maar om een toneelstuk via boventitels te volgen, dat is toch echt een heel ander verhaal.
Prachtige film dus, ik beveel hem u van harte aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten