Deze film van Clio Barnard is in feite een feel good movie, niet zoals ze die in Frankrijk of de VS maken maar zoals die alleen in Engeland kan worden gemaakt. Barnard heeft meerdere films gedraaid waarvan ik alleen Dark River al eerder zag. Na het zien van Ali & Ava ben ik heel erg nieuwsgierig naar haar overige films geworden. Over inhoud en plot van deze haast ontroerende film zal ik hier verder zwijgen. Wat kan er gebeuren als twee mensen die ieder al een half leven achter de rug hebben en daarin de nodige schade hebben opgelopen, in elkaars leven terecht komen?
Film en verhaal zijn ontegenzeglijk honderd procent Brits. En in zekere zin is het een rauwe film die niets verhullend laat zien hoe het is om in het Engeland van vandaag te wonen. Hoe anders en vooral beter dan bijvoorbeeld het zoetsappige Belfast dat ik enkele maanden geleden zag, een autobiografische film van de er altoos gekweld uitziende Kenneth Branagh die er tot mijn verbijstering zelfs een Oscar voor kreeg. Barnard filmt in de sociaal-realistische toon die we kennen van cineasten als Ken Loach. Niet iedereen houdt ervan wellicht, ik wel.
Prachtig en onvergetelijk zijn de hoofdrollen van Adeel Akhtar en Claire Rushbrook. Zo'n film wil ik elke week wel zien. Deze is pas echt Oscar-waardig! Maar dat zal niet gebeuren, ze zijn net uitgereikt en bovendien is het een te 'kleine film'. U moet hem echt gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten