Douaneperikelen

 

Na een dag of twaalf Lake District keerden we terug naar Nederland met de boot van Harwich naar Hoek van Holland. In  alle vroegte de Britse douane: of ik mijn motorkap open wilde maken. Stomverbaasd (de achterklep openen en gescand worden had ik verwacht maar de motorkap???) vroeg ik de man; why? Zijn antwoord: "why, because I have to". Hoe aannemelijk is het dat vier duidelijk zeventigplussers drugs zouden verstoppen ergens onder de motorkap? Ik liet het er maar bij want voor je het weet mag je de hele auto uitpakken. Mijn konklusie: die Britse douanebeambten zijn de weg kwijt.

Aangekomen in Hoek van Holland verliep de ontscheping voorspoedig, de thuisreis kon beginnen, eerst nog even de paspoortcontrole.Het liep echter anders, het wilde maar niet opschieten maar als reiziger heb je geen idee wat er aan de hand is. Na een kwartier denk je “nou, nou, kan dat niet sneller”, na een half uur begint het te storen en vraag je je af of het nog gaat lukken vandaag, na drie kwartier ben je tamelijk gefrustreerd en na een uur ben je gewoon woest. Wij stonden met honderden auto’s dus langer dan een uur te wachten in een rij van ten hoogste 300 meter..
Toen we eindelijk aan de beurt waren en informeerden wat er aan de hand was kregen we eerst het antwoord dat er niets aan de hand was maar toen ik aangaf dat het wel heel erg ergerlijk was dat we meer dan 1 uur hadden staan te wachten vertelde de douanebeambte dat haar collega een “casus” had en dat ze die rijen nu in haar eentje af moest werken. Toen ik haar vroeg of ze het heel erg vreemd vond dat ik zo’n procedure als pesterij ervoer werd ze behoorlijk boos en antwoordde ze dat ze nu eenmaal haar werk deed, mij keurig te woord had gestaan en dat er niet voldoende personeel was om alles vlotter te laten verlopen dan nu het geval was.
 
Wat ik echter niet begrijp is waarom honderden passagiers (waaronder heel wat kinderen en ook baby’s) de dupe moesten worden van één casus die kennelijk de papieren niet in orde had of niet alle vragen van de douane naar tevredenheid wist te beantwoorden. Waarom besloot die desbetreffende douaneambtenaar niet tot de meest simpele, de meest doeltreffende en de meest pragmatische aanpak: zijn casus even parkeren (daar was zeer beslist genoeg ruimte voor) om vervolgens eerst even de stroom passagiers af te wikkelen. Dan waren alle passagiers binnen een kwartier afgewikkeld en was er alle tijd en ruimte geweest om de casus af te handelen. Nu moesten dus honderden passagiers meer dan een uur wachten in plaats van dat de casus even een kwartiertje moest wachten tot zijn verzoek tot toelating kon worden opgepakt.

Ik heb er maar een mailtje aan de douaneautoriteiten aan gewijd. Ben benieuwd of dat nog iets oplevert maar verwacht er weinig van.

Carlisle

 

Heel lang geleden, het was in de jaren tachtig van de vorige eeuw, vetrrok ik met een goede vriend naar Newcastle om vandaar met vijftien kilo bepakking de Hadrian Wall te belopen tot Carlisle, 107 kilometer verderop. We bleken te ambitieus en strandden halverwege met een taxi bij de Drunken Duck Inn om Carlisle vervolgens nooit te bereiken. Nu, meer dan veertig jaar later geraakte ik dan eindelijk in Carlisle. Er zijn minstens twee redenen waarom u ooit Carlisle zou moeten bezoeken: de kathedraal en de mooiste boekenzaak van Europa.

De kathedraal is gotisch en dateert van 1122, gevestigd op de overblijfselen van een nog veel oudere, Normandische kerk. Deze kathedraal heeft een schitterend oostelijke raampartij, uiteraard glas in lood. Maar ook het koor is fantastisch. Maar dan het orgel, daterend uit 1571 en sindsdien meerdere malen uitgebreid en gerestaureerd. Het moet inmiddels een geweldige klank hebben.

Je komt ogen tekort in deze magistrale kerk, vooral als je de blik omhoog wendt naar het plafond. Alle plafonds in deze kerk zijn schitterend maar het centrale dek toont een sterrenhemel in prachtig blauw met fraai gestoken ornamenten. Ik ben het katholicisme ergens in de jaren zestig voorgoed kwijtgeraakt maar ik zal een kerk altijd bezichtigen, vaak stellen ze teleur maar een enkele keer wordt je overweldigd. Deze kathedraal in Carlisle, voorheen katholiek maar nu behorend tot de Church of England, is een van de mooiste kerken die ik ooit zag.

Niet ver van de kathedraal liepen we nietsvermoedend the Book Case binnen, een boekhandel van drie etages. Eenmaal binnen merkten we al gauw dat het een kruip door sluip door gebouw was waar ogenschijnlijke chaos heerste maar ik ben ervan overtuigd dat de medewerkers van deze boekhandel elke gevraagde titel feilloos weten te vinden. Een genot om hier rond te struinen en je mateloos te verbazen over wat je er allemaal aantreft. Behalve boeken, platen, cd's, nog veel meer boeken, nieuwe boeken, oude boeken, antiquarische boeken, documenten, ook nog een waanzinnig café met theetuin en ze schenken ook nog eens ales, mijn favoriete drank, zodra ik voet op Britse bodem zet.

Biodiversiteit in het Lake District

 

Het zal vast niet overal net zo zijn als in het Lake District maar de biodiversiteit hier lijkt, zeker in vergelijking met Nederland waar de boeren alles kapot hebben gemaakt, helemaal in orde. Ik heb het niet bestudeerd uiteraard en verlaat me hier geheel op de eigen visuele waarneming. Overal hier zijn talloze bloemen, bloempjes,  struiken en bomen te bewonderen. Overal om je heen hoor en zie je talloze vogelsoorten. Nee, mooier dan hier krijg je het niet. Er zijn veel mooie plekken op aarde, maar het Lake District is toch wel een van mijn favorieten.

Marjorie Taylor Greene's 'big' announcement GOES BUST and it's HUMILIATING

Nothing but views

 

Alfred Wainwright and Julia Bradbury

 

Zij wisten het wel, het Lake District is het mooiste stukje aarde en ik ben het daar geheel mee eens. Ach konden we toch dertig jaar geleden hier zijn. Het is hier zo verschrikkelijk mooi maar ook hier heeft het toerisme onverbiddelijk toegeslagen. Sinds Covid waren de Britten gedwongen eens rond te kijken of hun eigen land misschien ook de moeite waard was. En ze hebben gelijk natuurlijk, dit is hun land. Mijn god, wat zijn die Britten lelijk! Nee, ze stonden niet vooraan toen god schoonheid uitdeelde. Maar ze zijn wel aardig. En arm, althans ik denk toch dat het overgrote deel van de Britten geen cent te makken heeft. Nu nog leren dat het geen zin heeft conservative te blijven stemmen.

The Lake District

 

Niet voor niets zijn we dit jaar wederom in het Lake District. In ons favoriete onderkomen, Stoney Acre. Google maar in combinatie met Newlands Valley. Een heerlijk huis, vlak onder Keswick. En zoals we gewend zijn, heerlijk wandelweer. Een wondermooie streek waar we zeker niet voor het laatst zijn.

"Brexit has failed": James O'Brien reacts to Nigel Farage admission | LBC

Riga, een aangename en sympathieke stad

 

We kwamen hier met ondanks de zon slechts 7 graden Celsius. Binnen zes dagen is de temperatuur gestegen naar ruim 23 graden met elke dag een wolkenloze hemel. Prachtig fotografieweer dus. Riga is ons zeer goed bevallen. Het is een aangename stad met enorm veel groen, parken en parkjes. Vergelijk deze stad eens met Amsterdam en dan ben je er snel uit waar je sympathie naar uitgaat. Amsterdam is te druk, er komen gewoon teveel toeristen die hele delen van de binnenstad hebben overgenomen.

Daarvan is hier in Riga geen sprake. Wel zie je ook hier, o gruwel, bierfietsen. Onbegrijpelijk ook is dat fietsers en vooral elektrische steps hier gebruik moeten maken van het fietspad! Dat er niet veel meer ongelukken gebeuren is mij een raadsel. De steppers met name maken het wel heel erg bont. Fietspaden zijn hier niet of nauwelijks maar die step zouden ze moeten verbieden als er geen specifieke infrastructuur voor beschikbaar is.

Schreef ik eerder dat er nauwelijks moderne kunst of architectuur te bewonderen is, moet ik dat beeld wellicht een beetje bijstellen. Er worden in Letland wel degelijk mooie nieuwe gebouwen neergezet maar het is zeer mondjesmaat en verspreid over het land. Dat geldt ook voor de moderne kunst, het wordt wel bedreven maar een galeriecultuur heb ik hier nergens kunnen ontdekken. En wat misschien wel het belangrijkste is: we blijven het gevoel houden dat iets de mensen hier bedrukt. Ze willen maar geen blije indruk maken, ondanks de nu toch echt in aantocht zijnde zomer.

Echte armoede hebben we in de stad niet gezien, wel veel mensen die gezien de auto  die ze rijden over een fors inkomen moeten beschikken. Vooral de Porsche is hier populair maar we zagen ook een Ferrari en nog veel meer bolides van naam en faam. Ook rijden er aardig wat Russen rond maar dan wel altijd in de duurdere automerken. Fout volk in foute auto's, zullen we maar zeggen.

Enfin, wie de hele fotoreportage wil zien, moet hier klikken.

CNN host goes VIRAL with response to Trump’s town hall

Graven en auto's

 

We bezochten een begraafplaats ter nagedachtenis aan vooral gevallen soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Je realiseert je prompt dat wij nauwelijks weet hebben van wat zich toen hier heeft afgespeeld. Stierven de Letten in dienst van de Duitsers tegen de Russen of in dienst van de Russen tegen de Duitsers, In beide gevallen werden ze gedwongen. We hebben geen idee wat hen destijds is overkomen.

Direct naast dit oorlogskerkhof liggen nog twee enorme begraafplaatsen, waarvan we er één bezochten. Ook hier liggen Russen en Letten dor elkaar ofschoon de Letten duidelijk in de meerderheid zijn. Sommigen bouwden voor zichzelf een fors mausoleum, anderen hielden het bescheidener. Het is een ongekend grote begraafplaats midden in een prachtig bos, je kunt er uren ronddwalen zonder je ook maar een moment te vervelen.

Hierna bezochten we omwille van de tegenstelling een automuseum. Een lelijk museum maar de inhoud was werkelijk prachtig. Je kreeg een redelijk goed beeld van de ontwikkeling van de auto-industrie, zij het dat hier geen Amerikanen te bewonderen waren. Wel veel ons onbekende Russische auto's en verdomd, ook die Russen konden prachtige auto's bouwen.

De Golf van Riga

 

Opnieuw een prachtige dag met temperaturen boven de 20 graden. We togen naar Jürmala, een aantal kustdorpen aan de Golf van Riga. Geen golfslag, laat staan branding. Wel twee zwanen in het water waardoor je helemaal het gevoel krijgt dat je aan de rand van een meer staat maar het water is toch echt zout. Het toeristenseizoen moet nog beginnen. Het achterland hier is duidelijk bedoeld voor de happy few, een gewoon mens kan zich zulke appartementen, huizen, luxe en rijkdom niet veroorloven. Er is ook geen boot te zien in de Golf van Riga, kennelijk stelt Riga als havenplaats niet veel voor.

Wel opeens een Russisch orthodoxe kerk met, heel opmerkelijk, diepblauwe uien. En prachtige iconen. Van een native speaker begreep ik dat men in Letland meerdere soorten Russen kan onderscheiden. In de eerste  plaats natuurlijk de Russen die er al wonen sinds de Russen voor het eerst het land bezetten, zeg maar vanaf 1941. Dan zijn er de Russen die om strategische redenen hierheen gestuurd werden om, zo werd mij letterlijk verzekerd, de boel goed in de gaten te houden en bijzonderheden over te brieven aan Moskou. In Riga bezochten we een kaartenwinkel en de eigenaar liet ons met trots een enorme stapel originele kaarten zien, vervaardigd door de Russen, kaarten van alle landen ter wereld. De mate van gedetailleerdheid van deze landkaarten was verbluffend, veel gedetailleerder dan vergelijkbare kaarten die de Amerikanen maakten. De ons getoonde landkaarten dateerden allemaal uit eind jaren veertig. Ongelooflijk hoeveel tijd, geld en energie de Russen staken in het vergaren van zoveel gedetailleerde informatie, overal ter wereld. Spionage nemen de Russen nog steeds zeer serieus.

Hoe de Letten echt over de Russen denken wordt niet echt duidelijk. De antwoorden op vragen daarover zijn zonder uitzondering ontwijkend en vaag. De verhalen die ik hoorde over de Russische bezetting zijn onthutsend en intens treurig. De Russen zijn mij niet bepaald sympathiek. Het lijkt mij een uiterst ruw en totaal onverschillig volk. Ik zou me graag van het tegendeel willen laten overtuigen.

Het Nationaal Museum van Latvia

 

Ja, er was toch nog wel wat hedendaagse kunst te vinden maar helaas had je ook hier teveel uitleg nodig om te achterhalen wat de kunstenaar bedoelde. Maar verrassend vonden we het werk van Imants Vecozols (1933) die een behoorlijk oeuvre bij elkaar geschilderd heeft. Hier bijeengebracht in een wanstaltig classicistisch gebouw met monumentale trappen en zalen. En ondertussen wordt het weer alleen maar mooier hier. We bezochten nog een klein museum over de diaspora uit Latvia, voornamelijk gestimuleerd door de ellendige Russen die het land zo brutaalweg binnenvielen en met hun dehumaniserende politiek het leven van vele generaties Letten verziekten. We leerden dat wanneer jongeren nu het land verlaten ze dat vooral doen omdat ze elders veel meer kunnen verdienen. Ze vergeten daarbij dat de kosten van levensonderhoud in Letland ruim 30 procent lager zijn dan in de VS. Buitendien maakt zeker Riga een volkomen westerse en up-to-date indruk. Er is niets dat je hier niet kunt krijgen en naar we begrepen is er momenteel werk genoeg.

Maar er was meer te genieten dan alleen Vecozols.