De Tadzjiekse regisseur Bachtiar Choedojnazzarov maakt in 1991 een zwart-wit film onder de titel Bratan, wat zoiets als 'broertje'betekent. De film is inmiddels gerestaureerd. Het is een simpel verhaal. Een jongeman besluit vanuit het ouderlijk huis, dat wordt gerund door de grootmoeder, er is geen spoor van een moeder te bekennen, zijn vader in een andere stad te bezoeken en neemt zijn jongere broertje mee. De reis gaat per goederentrein waarop beide broers gratis mee mogen reizen. Vader blijkt een vage arts met modderbaden te zijn die er een vriendin op na houdt. Maar alles in deze film blijft vaag. Wat zet de trein in beweging? Waar gaat die naar toe, met voornamelijk nat buskruit aan boord? Geen idee hoe in dat verre Tadzjikistan de boel draaiende gehouden wordt.
En de haveloosheid van werkelijk alles, inclusief het stoffige landschap, is onontkoombaar. Niets is heel, dat zo'n trein nog rijdt is een wonder, de woningen zijn allemaal krotten, er wordt Russisch gesproken. Hoe zou het het land vergaan nu het onafhankelijk is en geen deel meer uitmaakt van de USSR? Ach, het doet er niet toe. Deze film gaat over broederliefde. De oudere broer wil uit het leven dat hij leidt uitbreken maar het lukt hem niet. Hij probeert zijn jongere broertje bij zijn vader achter te laten maar die heeft daar helemaal geen zin in. En zijn broertje in de steek laten is een onbegaanbare piste.
En zo is dit een prachtige, ontroerende en liefdevolle film geworden met een onvergetelijk mooie en af en toe hilarische treinreis. Een film die gedraaid werd met niet-professionele acteurs! En juist zij maken deze film tot een genot om naar te kijken. Volkomen terecht dat deze film werd gerestaureerd en weer vertoond wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten