We waren toch in Den Haag en dus, het was ook nog mooi weer, togen we naar Scheveningen om Henry Moore te bekijken in Museum Beelden an Zee. We begonnen uiteraard met de heerlijke beelden van Tom Otterness, inmiddels gehergroepeerd en dit keer veel beter dan in de aanvankelijke opstelling. De Amerikanen zouden zijn beelden endearing noemen, wij spreken dan van aandoenlijk. En dat zijn ze ook, spelend en uitkijkend over het altoos talrijke Scheveningse publiek. In het verleden werden de beelden nogal eens gevandaliseerd en laten we hopen dat zich dat niet herhaalt. De onbeschoftheid van mensen kent geen grenzen maar je hoort met je poten af te blijven van kunst(objecten) Ga er eens kijken, Tom Otterness heeft een heel eigen wereld gecreëerd daar aan de Scheveningse boulevard. Er valt niets uit te leggen, ze spreken voor zich. En zijn verschrikkelijk leuk.
Naar binnen vervolgens om de beelden van Henry Moore te zien. Vorige zomer waren we in Museum Lousiana in Kopenhagen en daar troffen we ik n de beeldentuin een stuk of drie beelden van Henry Moore aan. Ze maakten alle drie behoorlijk veel indruk en we beleefden meer plezier aan die drie beelden dan aan de opstelling in Scheveningen. En dat komt door het museumgebouw en door de opstelling van de beelden. Het was zeer druk in het museum en dat is alleen maar prachtig. Maar ook de opstelling van alle vitrines maakte een te drukke indruk. Het museum zou zich concentreren op mensbeelden maar dat adagium lijkt men inmiddels verlaten te hebben.
Buitendien is het gebouw zelf te onrustig geworden. Kruip door sluip door kom je allerlei gangen tegen met kamers waar je als museumbezoeker niets te zoeken hebt. De entree is te klein en te rommelig, Als er drie mensen voor de kassa staan, kan er niemand meer bij. En natuurlijk duurt het allemaal te lang omdat wij ouden van dagen zijn en niet meer in staat lijken een kassatransactie binnen redelijke tijd af te ronden. Het is een plaag, die grijze golf pensionado's. Ook staan er her en der tafeltjes waarachter een grijze dame onduidelijke dingen staat te doen, geen idee waartoe dat alles dient. De grote expositieruimte van het museum is ruim genoeg voor een goede presentatie maar de beelden leken maar niet tot hun recht te willen komen.
Ook de buitenopstelling werkte op een of andere manier niet. Voor een deel komt dat misschien door de vierkante vloeren waarin de werken opgesteld staan, misschien komt het ook doordat de beelden die er staan niet echt tot de verbeelding willen spreken, althans niet bij mij. Een uitzondering wil ik maken voor de Sirenen van Nic Jonk dat ik ook een fraai beeld vind!
Er is pas een nieuwe directeur aangesteld, Brigitte Bloksma. Ik hoop dat ze gauw wat gaat doen aan het rommeltje dat het museum in korte tijd geworden is. In the mean time: klik hier voor de volledige fotoreportage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten