De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans schreef in het Belgische weekblad Humo een column over het gedrag van de Israëli in Gaza en op de Westoever. Ik begrijp iedere woede over dit laatste, woede die ik zelf ook voel als ik dagelijks de kranten lees. Maar Brusselmans ging een serieuze stap verder en schreef dat het beeld van een jongetje in Gaza dat schreeuwt om zijn moeder die onder h et puin bedolven is, hem zo boos maakt dat hij "iedere jood die hij tegenkomst een puntig mes door de keel wil rammen".
Arnon Grunberg beschuldigt Brusselmans van revisionisme en wil niet langer voor Humo schrijven. In eerste instantie weigerde de redactie van het blad de column van Brusselmans aan te passen, het "ging immers om een satirische column, en geen journalistiek artikel of interview". Inmiddels heeft de redactie de gewraakte column van Brusselmans alsnog verwijderd.
Weinig beginselvast, die redactie van Humo. Wat vindt U? Ging Brusselmans te ver en heeft Grunberg gelijk of moet Grunberg niet zeuren en moet Brusselmans ruimte kunnen geven aan zijn emoties? Ik wil u wel vertellen wat ik er zelf van vind. Brusselmans ging te ver, veel te ver. En ik steun Grunberg in zijn besluit niet meer voor Humo te willen schrijven. De opmerkingen van Brusselmans zijn onversneden antisemitisch. De genocide die Israël pleegt is al ellendig genoeg en het bijkans oproepen tot het doden van iedere jood is nou niet de meest zinvolle bijdrage aan de discussies over deze intens treurige geschiedenis. Ook van Brusselmans, van wie we weten dat hij het hart op de tong draagt, hadden we meer prudentie mogen verwachten. Hij kon het niet opbrengen en dat is jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten