De oceaan zat in een la

Een kunstenaar is - denk ik - gevoeliger dan ikzelf in ieder geval ben. Een kunstenaar is iemand die iets ervaart en in staat is die ervaring vast te leggen in een 'beeld'. Dat 'beeld' kan een video, een foto, een schilderij, een tekening, een sculptuur of zelfs een installatie zijn. Van die installaties houd ik doorgaans niet zo omdat die in mijn beleving vooral een denkwereld weergeven, een statement min of meer. Van de meeste installaties begrijp ik doorgaans niets of weinig. Maar hoe het ook zij, doordat de kunstenaar een ervaring om weet te zetten in een 'beeld', wordt die ervaring toegankelijk voor een voorbijganger die even stil blijft staan als hij gegrepen wordt door dat beeld.
Behalve vakmanschap moet de kunstenaar inspiratie hebben. Ik dacht altijd, er gebeurt zoveel, het gaat mij wel lukken elke dag een stukje op dit blog te schrijven. Dat blijkt in de praktijk niet zo eenvoudig. Ondanks dat je vierentwintig uur per dag overspoeld wordt met ervaringen en beelden, lukt het me regelmatig niet een onderwerp beet te pakken of ontbreekt me simpelweg de inspiratie om er iets zinnigs over te schrijven, iets toe te voegen aan de werkelijkheid, want dat is wel een voorwaarde die ik mezelf opleg.

Ik vind mezelf dus niet zo gevoelig en ben al helemaal geen kunstenaar. Daarom is het zo belangrijk dat er wel kunstenaars zijn die behalve over vakmanschap en inspiratie ook over een gevoelige antenne beschikken. Gijsbert van der Wal, u weet wel: van Wijd open ogen, attendeerde me op Paul Klemann (zie de url links van dit blog) die juist deze dagen drie weekeinden aan huis in Tiel exposeert onder de titel Zwart Zonlicht. Paul Klemann kende ik niet, nu wel. Hij heeft inmiddels al een behoorlijk oeuvre bij elkaar getekend vooral, hij werkt veel met potlood, kleurpotlood en ballpoint. Hij maakt (onder andere) droomtekeningen, uiteraard van zijn eigen dromen. Hij is dus in staat in ieder geval flarden van zijn dromen te onthouden of na wakker worden weer op te roepen en die vervolgens op papier te brengen. Mij lukt het niet eens mijn dromen te onthouden en op te schrijven.

Ik hoorde Klemann ergens vertellen dat het mooie van dromen is dat je er volkomen vrij van wetten en wetmatigheden bent. En dat is natuurlijk ook zo, in de droom zijn andere dimensies mogelijk dan wij overdag aan den lijve ondervinden. In de droom trekt het perspectief zich nergens meer wat van aan en ook functionaliteit krijgt vaak een totaal andere betekenis. Het doet een beetje denken aan Ray Davies in Lola: girls will be boys and boys will be girls. De wereld wordt eens flink opgeschud zonder dat je kunt achterhalen of daar een diepere bedoeling achter steekt. En zo ontstaat in de droomtekeningen van Paul Klemann een veelkleurige - hij droomt in kleur, waar ikzelf niet eens zou weten of kleuren een rol spelen in mijn dromen - surrealistische wereld die soms verbaast, dan weer verwart, die een parallelle wereld oproept waarin je soms zomaar opeens iets - hoe vaag ook - herkent. Binnenkort hangt de tekening hierboven in ons huis, juist omdat dat beeld vaag iets van herinnering bij ons opriep.

Ga eens kijken naar deze parallelle wereld, verras jezelf en laat je verrassen. Je kunt de komende twee weekeinden nog terecht, daar in Tiel. Op de website hiernaast aangegeven vind je adres en openingstijden.