Wild Pear Tree

De nieuwe film van Nuri Bilge Ceylan - die we kennen van het prachtige Wintersleep - heet Wild Pear Tree. En dat blijkt een schitterende film waar ik ademloos naar heb zitten kijken. Prachtrollen van met name de hoofdpersoon, de net afgestuurde Sinan (gespeeld door Dogu Demirkol) en zijn vader Idris (gespeeld door Murat Cemcir)

                                           de cineast

Sinan studeerde literatuur en schreef als scriptie een metaroman, zoals hij het zelf noemde. Teruggekeerd naar het ouderlijk huis in de provincie hoopt hij zijn boek te kunnen publiceren en tijd te vinden om zich op zijn toekomst te beraden. Veel keus is er niet, een baantje als leraar in het oosten van het land lijkt het enig haalbare scenario. Maar eenmaal thuis aangekomen merkt hij al snel dat er daar weinig veranderde in de achterliggende jaren. Zijn vader speelt daarin een centrale rol en wel op een zodanige manier dat er tussen beiden constant een gespannen sfeer heerst.

                                            de zoon

De film kent eigenlijk nauwelijks enige plotontwikkeling en bestaat vooral uit de gesprekken die Sinan voert met de burgemeester, een plaatselijke ondernemer, een jonge vrouw die hij nog uit zijn jeugd kent, een schrijver en twee imams. En natuurlijk met zijn ouders. Sinan blijkt een wat norse jongeman die met de grootst mogelijke scepsis naar zijn omgeving kijkt. En die het ook geen probleem vindt om al zijn gesprekspartners desnoods met cynische opmerkingen te provoceren. Die gesprekken zijn stuk voor stuk de moeite waard, je zou willen dat je het script na zou kunnen lezen.

                                            de vader

De gesprekken gaan over de zoektocht van Sinan naar wat je 'de waarheid' zou kunnen noemen. Hij neemt geen genoegen met de wat hij als standaardreacties ervaart van zijn gesprekspartners. Vaderlandsliefde of nationalisme interesseert hem niet, hij is op zoek naar de ware mens achter de gezichten die hij dagelijks ontmoet.

De slotscènes zijn werkelijk prachtig, als Sinan ervaart dat uitgerekend zijn vader de enige is die zijn boek daadwerkelijk gelezen heeft. Er is een band ontstaan tussen vader en zoon die eigenlijk onverbrekelijk is. Maar voor het zover is heeft Ceylan ons meer dan drie uur prachtige beelden voorgetoverd, heerlijke dialogen voorgeschoteld, ons verrast met af en toe raadselachtige beelden en ons indringende muziek van Bach (zie mijn vorige post) laten horen, muziek die wonderwel bij deze film past. Voortdurend liggen de wanhoop en de ultieme depressie op de loer maar de film eindigt met een beeld dat hoop biedt.

Ondertussen kan deze film niet los worden gezien van de actualiteit in het Turkije van Erdogan, ook al wordt de paljassultan nergens met naam genoemd. Wie iets meer wil weten over de achtergrond en de bedoelingen van de cineast moet beslist het grote interview in de Volkskrant lezen, zeer de moeite waard. Niet iedereen zal zo'n dialogenfilm kunnen waarderen, enkele bioscoopgasten hielden het na de pauze voor gezien. Voor mij onbegrijpelijk, ik heb meer dan genoten van deze film en zeker van de beide hoofdrolspelers, vader en zoon.