Een van de weinige concerten die de legendarische Velvet Underground in Europa speelden. Rommelig spelen konden zij als geen ander. En toch werden het stuk voor stuk iconische songs. In een van de commentaren wordt Mo Tucker beschreven als een geweldige drummer maar dat was ze echt niet. Ze kon wel voortreffelijk maat houden en dat hadden de anarchistische Lou Reed en John Cale wel nodig. Ik geloof dat ze tijdens het hele concert niet één keer de bekkens beroert, ja toch één keer in het nummer dat ze zelf zingt. En kijk eens naar het een kwartier durende Hey Mr. Rain waar Mo een kwartier lang één en hetzelfde ritme slaat.
Zij zingt hier I'm sticking with you. Prachtig hoor! En dan gebruikt ze bij Waiting for the man groitendeels slechts één drumstick! Maakt John Cale niets uit, hij zingt hier, zij houdt de maat. Alles klopt aan dit nummer. Zoals ook deze uitvoering van Heroin prachtig is, hoe navrant de tekst ook is, de eenzaamheid en verlorenheid spat er van af. Maar Mo slaat onverstoorbaar de maat en het publiek vindt het allemaal prachtig. And I guess I just don't know.
En dan het in mijn ogen allermooiste nummer van the Velvet, Pale blue eyes. I thought of you as every thing that I had but couldn't keep. Er zijn mooiere uitvoeringen dan deze maar o wat een prachtige song! En de viool van John Cale speelt maar door. De mooiste uitvoering staat op Take no prisoners, een live album van Lou Reed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten