In 2013 waren er wereldwijd 51 miljoen mensen op de vlucht. 16,7 miljoen van hen is op de vlucht binnen de eigen landsgrenzen, 33,3 miljoen ziet zich genoodzaakt de grenzen te overschrijden. Bijna de helft van de vluchtelingen is afkomstig uit zes landen: Afghanistan, Congo, Irak, Soedan, Somalië en Syrië.
Dit aantal zal als gevolg van de opmars van ISIS in het Midden-Oosten in 2014 ongetwijfeld fors toenemen. De meeste vluchtelingen worden opgenomen door ontwikkelingslanden. Van de 435.000 vluchtelingen die in 2013 in Europa asiel aanvroegen, werden slechts 136.000 verzoeken toegewezen.
Het adagium voor opvang luidt dat vluchtelingen zoveel mogelijk in de eigen regio dienen te worden opgevangen. Maar in de praktijk gaat het meestal om landen die zelf al gekenmerkt worden door instabiliteit (denk bijvoorbeeld aan Jordanië of Afrikaanse landen) en die op geen enkele wijze in staat zijn enorme stromen vluchtelingen op te nemen. Het rijke westen doet zijn uiterste best de eigen grenzen zo gesloten mogelijk te houden en draagt nauwelijks bij aan de kosten van vluchtelingenopvang in die instabiele regio's.
Het neonationalisme dat in Europa overal de kop opsteekt is vooral gebaseerd op de instroom van vluchtelingen uit landen met een totaal andere cultuur. Dat een dergelijke instroom niet zonder slag of stoot verloopt is helder. Maar ook hier is de vraag naar onze tolerantie relevant. We kunnen de ogen sluiten voor wat er elders in de wereld gaande is, we kunnen de grenzen sluiten en vreemdelingen afwijzen. Maar onze rijkdom en welvaart staan wel in een heel wrang en scherp contrast met die ongelukkige regio's van politieke en economische instabiliteit, corruptie en al dan niet etnisch geweld.
Bron: NRC 20 juni 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten