Uit alle mediaberichten moeten we destilleren dat Juncker de volgende Commissievoorzitter zal zijn. Ik was daarvan geen voorstander maar begrijp het niettemin. Het grote voordeel van een keuze voor Juncker is dat zo'n keuze recht doet aan de positie van het Europees parlement. De grootste politieke partij levert de nieuwe voorzitter. Simpel. Zolang Schultz het maar niet wordt want die vertrouw ik niet.
Opmerkelijk is dat iedereen er al rekening mee houdt dat Cameron zichzelf in een doodlopende weg heeft gemanoeuvreerd, een cul-de-sac zogezegd. Hij koos voor de zwaarste toon en speelde rechtstreeks op de man, op Juncker dus. Waarom? Omdat de laatste nu eenmaal als een federalist wordt gezien.
Maar Cameron overspeelde, zo lijkt het, zijn hand, al was het maar omdat hij niet met een tegenkandidaat kwam. Hij had ook zichzelf kandidaat kunnen stellen of een andere, hem welgevalliger Europeaan. Maar Cameron gokte erop dat zijn dreigementen serieus genomen zouden worden. Nu moet hij constateren dat Europa een exit van het Verenigd Koninkrijk zal accepteren.
Met dit laatste ben ik het overigens volledig eens. Cameron zal vermoedelijk op een veel vroeger moment dan gepland een referendum moeten organiseren en de kans dat de Britten vóór Europa zullen stemmen is nauwelijks reëel te noemen. So be it. Ze zullen er niet gelukkiger van worden, daar in Brittannia rules the waves, scheppers van de Common Wealth. Het is hun eigen schuld dat hun vroegere rijksgenoten eens in het voormalige thuisland komen kijken, zoals de Europeanen weinig reden tot klagen hebben wanneer Afrikanen hun voormalige slavenhouders met een bezoekje vereren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten