Vandaag kozen de Provinciale Statenleden de nieuwe Eerste Kamer. De meest ondoorzichtige en onbegrijpelijke verkiezingen die onze parlementaire democratie kent. Pechtold sprak op de radio alsof hij zelf in die Eerste Kamer zat terwijl zijn partij - waar ik overigens voor het eerst van mijn leven op gestemd heb - voor afschaffing van dit archaïsche instrument is. Ook Pechtold sprak over de Eerste Kamer alleen maar in termen van een politiek machtsinstrument. We noemen dat Realpolitik.
In de NRC een uitgebreid artikel over vijf afzwaaiende senatoren. Gerrit Holdijk van de SGP beviel mij nog het beste: een steile politicus maar wel recht door zee. "Het nut van deze Kamer is het voorkomen van het kwade, niet het stichten van het goede" zei hij terecht.
Ook de andere senatoren signaleerden de fors toegenomen politisering van het instituut waardoor een nieuw type senator wordt aangetrokken dat graag in het centrum van de macht staat maar zich voor het overige weinig gelegen laat liggen aan de feitelijke taak: het toetsen van nieuwe wetgeving in termen van effectiviteit, doelmatigheid, juridische haalbaarheid en compatibiliteit met bestaande wetgeving.
Maar alle afzwaaiende senatoren verzetten zich tegen een eventuele afschaffing van deze Kamer. Merkwaardig. Je enerzijds verzetten tegen de toenemende politisering (waardoor ook iemand als Pechtold moeiteloos van de ene flank van het Binnenhof overflitst naar de andere) van het instituut maar het vooral willen laten voortbestaan. O irrationaliteit!
Weg ermee en vervang het door een staatkundig gefundeerd instituut dat slechts éénmaal een terugzendrecht krijgt. De komende maanden krijgen we ongetwijfeld weer eindeloos gezever in Nieuwsuur en de talkshows over de machtsverhoudingen tussen Eerste en Tweede Kamer. Ik heb er nu al genoeg van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten