Wie de eerste Trainspotting van regissuer Danny Boyle heeft gezien in 1996 weet wat er te wachten staat. En deel twee stelt niet teleur! Het verhaal is ten opzichte van het eerste deel wat magertjes wellicht maar dat maakt voor de waardering niets uit.
We zijn twintig jaar verder en dezelfde acteurs van toen spelen ook nu hun alter ego, even zovele jaren later. En we zien dat ze geen van allen echt of wezenlijk zijn veranderd. Het zijn nog steeds ontregelde klootzakken die maling hebben aan conventies of de geldende normen en waarden. Toch blijft de vriendschap fier overeind tussen deze mannen en dat geldt zelfs voor de volstrekt onbeheerste geweldsfreak Franco die eigenlijk Begbie heet.
Twee hoofdrollen die er echt uitspringen in deze film zijn voornoemde Franco (Robert Carlyle) en de af en toe hilarische Spud. (Ewen Bremner). Prachtrollen zijn het: de sympathie die Spud oproept is recht evenredig aan de afkeer die Franco in je teweegbrengt. En ondertussen dendert de film in een ongekend hoog tempo met heerlijke opzwepende muziek aan je voorbij: geestig, soms hilarisch, rauw en hard, onstuitbaar en eindigend met Lust for Life van Iggy Pop. Daar draait het uiteindelijk om: vier mannen die nergens om lijken te malen, die hun eigen onvolkomenheden en zwakheden allang hebben geaccepteerd, mannen die er geen donder voor voelen een risicoloos leventje vol conventies te leiden. Ze gaan er voor, jagen hun eigen dromen na waarvan ze allang weten dat die vermoedelijk in een nachtmerrie zullen eindigen, maar als het op enig moment gedaan is, hebben ze in ieder geval geleefd.
Prachtige film, kijken dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten