Sinds Belle de Jour ben ik een liefhebber van de goddelijke Catherine Deneuve. Dus kaarten besteld voor haar jongste rolprent, La Verité van Kore-Eda Hirokazu. De film gaat over een actrice die een actrice speelt die in een film acteert. O ja, ze acteert ook nog in het leven van haar dochter en anderen om haar heen. Maar die anderen, inclusief haar dochter, zijn hoogstens figuranten in het universum van de moeder. U begrijpt het al, moeder is tamelijk onuitstaanbaar. Ze zal toch in het echt niet ook zo zijn?
Catherine Deneuve is ondanks haar matrone-status nog steeds een prachtige vrouw en ook een voortreffelijk actrice. Maar wat is dit een vervelend verhaal. En wat het meeste stoort is dat de dochter zich gewoon door haar moeder laat ringeloren. Als mama aan het einde van de film vertelt dat ze wel degelijk aanwezig was bij een schoolvoorstelling van haar dochter, is deze laatste prompt bereid al haar verwijten aan haar moeder te laten vallen. Maar mama zit gewoon glashard te liegen, een leugen die aangekondigd wordt maar daarover zal ik hier niet verder uitweiden. Ook de fijne nuances van het acteren, verteld aan de hand van de film in de film (dat was pas echt een draak!) zijn mij ontgaan.
Nee, de enige die me echt kon overtuigen was Clementine Grenier als Charlotte, de kleindochter van de leugenachtige egoïste en actrice. Zij speelde naturel en volstrekt overtuigend. Heel erg leuk om naar te kijken. Ach, ik heb me wel vermaakt hoor maar ik vond het een waardeloze film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten