Raven van Dorst in Zomergasten

 

Raven van Dorst zag ik wel eens voorbijkomen in televisieprogramma's waar ik me niet bijster voor kan interesseren. Als ik ergens een hekel aan heb is het aan programma's die het moeten hebben van de bekende Nederlander. Incestteevee noem ik dat in een milde bui, als ik zeg wat ik er écht van vind heet dat schaamteloos exhibitionisme en prostitutie. Deze Raven van Dorst, geboren als hermafrodiet, waarna artsen voor haar bepaalden welke genderidentiteit de rest van haar leven overheersend zou zijn, heeft in haar leven tegen heel wat bekrompen- en benepenheid op moeten boksen, zo vertelde ze ons in haar Zomergastenavond. Geboren in Maassluis, komt ze al snel tot de konklusie: niemand komt je verlossen hè? Je zult het echt zelf moeten doen. En dat heeft ze gedaan, ervan overtuigd als ze is dat tweeslachtigheid overal in het universum aanwezig is, het is slechts de christelijke moraal die alles doodslaat.

Het werd een prachtige avond omdat de grens tussen interviewer en geïnterviewde steeds vager werd en ook Jeanine Abbring vergaande ontboezemingen deed. Het was een gesprek tussen twee vrouwen die elkaar in alles respecteerden en elkaar vrijelijk bevroegen en er ook geen moeite mee hadden om speldenprikken uit te delen. Van Dorst liet ons beelden zien van Genesis en Lady Jane die hun liefde voor elkaar zover doorvoeren dat ze zelfs plastische chirurgie op hun lichamen lieten toepassen opdat ze zoveel als mogelijk tot één persoon konden versmelten. Abbring vraagt aan van Dorst: "Dus jij voelt wel voor zo'n versmelting met één ander mens". Van Dorst antwoordt: "Jij hebt nogal je eigen plekje nodig hè?" Waarop Abbring fijntjes antwoordt: "Jij niet hè?"

Prachtig ook waren de beelden van Sinead O'Connor die door een complete zaal met concertbezoekers werd uitgejouwd omdat ze kort daarvoor een foto van de paus doormidden had gescheurd. Het was een Amerikaanse zaal en dan weet je het wel. De reactie van Sinead O'Connor was even oprecht en authentiek als moedig. Maar Amerikanen begrijpen zoiets niet (meer).

De Hollander van Mathijs Deen - Lezer des Vaderlands (2022 - boek 60)

Vlogger en docent Nederlands Jürgen Apperloo heeft zichzelf benoemd tot Lezer des Vaderlands. En in die hoedanigheid heeft hij zich voorgenomen gedurende een jaar - 2022 - alle boeken uit de top zestig van de Nederlandse literatuur te recenseren. Dat doet hij aan de hand van korte filmpjes van een minuut of vijf.  

Ik bekijk al zijn filmpjes, ook als hij er een boek in bespreekt waarvan ik van tevoren al weet dat ik het niet zal lezen. Appeloo heeft namelijk een aanstekelijke verteltrant en recenseert de boeken op een professionele wijze, dat hij neerlandicus is, is aan alles af te zien. En ofschoon hij laat merken of hij wel of niet van een boek is gecharmeerd, blijft hij in zijn oordeel altijd zakelijk en oprecht. En ook al klinkt er geregeld ironie in zijn stem of oogopslag door, hij blijft altijd zeer correct en fair tegenover de schrijver en diens boek. Hij onderbouwt zijn oordeel door enkele passages uit het boek dat hij bespreekt uit te lichten en is niet in de valkuil getrapt sterren of ballen aan het werk toe te kennen. En, er zit veel vaart in zijn besprekingen.

Ik kijk er altijd met veel plezier naar, zou u ook eens moeten doen. U vindt hem op YouTube of TZUM.

Dit kabinet staat voor de totale incompetentie

 

Een tijdje terug lazen we hoe wel 200 vluchtelingen in Ter Apel in de open lucht moesten slapen. Al snel ging het om meer dan 400 mensen en vanochtend lees ik in de krant dat afgelopen nacht een nieuw record werd gevestigd toen 700 asielzoekers in de buitenlucht moesten overnachten. En zojuist verschijnt het bericht dat een drie maanden oude baby in Ter Apel is overleden.

Het is meer dan beschamend hoezeer de kabinetten Rutte falen en er niet meer in slagen om grip te krijgen op de problemen waarmee we dagelijks geconfronteerd worden. Het toeslagenschandaal wordt niet opgelost, er zijn pas twee kinderen teruggebracht naar de ouders waar ze zo wreed aan onttrokken werden, de financiële afwikkeling van dit drama is nog steeds niet rond. Om het stikstofdrama te kunnen tackelen heeft het kabinet een oliemannetje verzonnen en niemand doet meer wat totdat dat oliemannetje de handen op elkaar krijgt voor een of ander snaaks plannetje. Ondertussen lopen politici weg van het heilige doel: red de vaderlandse natuur en behoud dit land voor onze kinderen en kleinkinderen!

En dan dit drama in Ter Apel. Dat vooral ontstaan is doordat de overheid, dit kabinet de jammerlijke beslissing nam asielzoekers onder te brengen in grote opvangcentra. Nu blijkt dat zulke centra nauwelijks beschikbaar of geschikt zijn, terwijl de grootschaligheid door de burgers als een serieus probleem wordt ervaren. Gek hè? Dat hebben we nooit aan zien komen hè? Terwijl het zo simpel is, ik heb het hier vaak genoeg gezegd: elke gemeente neemt maximaal 1 procent van de eigen bevolking aan asielzoekers op. Een gemeente van 3000 inwoners hoeft dan geen 300 maar slechts 30 asielzoekers op te vangen. Wedden dat het dan in een vloek en een zucht geregeld is? Dan heb je niet eens een overheid nodig, dat gaan de burgers zelf wel regelen.

Wat we nu iedere dag meemaken is niet alleen beschamend, het is bijna misdadig. Kunnen we dan helemaal niets meer tot een goed einde brengen? Zijn al die duurbetaalde politici en managers dan echt alleen maar non-valeurs en prutsers? Deugen ze echt helemaal nergens voor en hebben ze zelfs niet meer de ambitie om met echte en werkbare oplossingen voor acute problemen te komen?

Hoekstra verkwanselt Nederland aan electorale winst die hem nooit ten deel zal vallen

 

De schandalige draai die Hoekstra en met hem het CDA aan het maken is jaagt ons het schaamrood op de kaken. Hoe is het mogelijk dat een politicus maling en schijt heeft aan de urgentie van ons milieu- en klimaatprobleem? Een politicus die net als u en ik ziet dat alle seinen op rood staan? En die vervolgens bewust besluit zijn ogen dicht te doen om in een soort wanhoopspoging te trachten de electorale val van zijn beklagenswaardige clubje te stuiten.

Want dat is waar Hoekstra mee bezig is. Proberen zich weer naar binnen te likken bij de boeren, van oudsher het meest betrouwbare deel van het CDA-electoraat. Zich naar binnen te likken bij boeren die voor het merendeel miljonair zijn en intimidatie en geweld gebruiken om hun zin door te kunnen drukken. De misrekening die Hoekstra maakt is dat het hem niet zal lukken de val van het CDA in termen van kiezersgunst te stoppen.

VVD en D66 hadden Hoekstra meteen op het matje moeten roepen en hem de vraag voorleggen: zeg het maar, laat je het kabinet springen? Dan gaan we vanavond nog naar de koning om nieuwe verkiezingen aan te kondigen. Dat durfden de partijen echter niet aan en ze bedachten het geitenpaadje: laat eerst Remkes nou zijn werk doen.

Alle deelnemers aan dit kabinet weten dat ze bij nieuwe verkiezingen alleen maar fors zullen verliezen, allemaal. En zo laten onze politici zien wat ze werkelijk zijn: lafaards en broekschijters. Maar Hoekstra is de allergrootste van deze lafaards en broekschijters. Ik heb zelden zo'n verwerpelijk politicus als Hoekstra meegemaakt. De man is incompetent en volstrekt maar dan ook volstrekt ongeloofwaardig. Ik hoop oprecht dat hij heel snel afbrandt om nooit meer terug te keren. Ik kan me nauwelijks heugen dat Nederland ooit eerder in een zo lamentabele staat verkeerde! Met dank aan de incompetente non-valeur Wopke Hoekstra.

Lieke Marsman in Zomergasten

 

De huidige dichter des vaderlands, Lieke Marsman (1990), ernstig ziek maar nog steeds zeer strijdbaar en actief, was te gast in een van de al decennialang beste televisieprogramma's van de Nederlandse omroepen: Zomergasten. U kent ongetwijfeld het format: een interviewer stelt een gast drie uur lang in staat haar of zijn verhaal te vertellen aan de hand van door de gast uitgekozen televisie- of filmfragmenten. Voor de zesde achtereenvolgende keer wordt het programma gepresenteerd door Jeanine Abbring en wat mij betreft gaat ze dat de komende zes jaar ook nog doen. Abbring is in mijn ogen met afstand de beste presentator van dit altoos boeiende programma.

Lieke Marsman dus, grappig dat deze dichter des vaderlands dezelfde naam draagt als een illustere voorganger, Hendrik Marsman (1899 - 1940), hij overleed toen het schip waarop hij reisde in de Golf van Biskaje verging na een explosie. Onopgehelderd bleef de feitelijke oorzaak van deze scheepsramp. Herinnering aan Holland is zijn bekendste gedicht dat als volgt begint:
Denkend aan Holland,
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan. 

Ik ben geen diehard poëzieliefhebber, daarvoor is de taal der dichters voor mij vaak te ondoorgrondelijk. Ook de gedichten van Lieke Marsman openen zich niet meteen voor mij hoewel ik denk dat ik ze uiteindelijk wel begrijp. Een van de meer indringende beelden die we kregen te zien waren van de Roemeense dichter Hertha Müller die vertelde hoe zij door de Securitate werd gemangeld en bedreigd. Dagelijks moest ze de steeds langer durende toespraken van Ceaucescu aanhoren. Ze sprak van 'monstertaal'. Marsman trok de lijn door nar het hier en nu en liet zien hoe ook wij geteisterd worden door een overheid die alleen nog maar 'monstertaal' lijkt te kunnen spreken, zelf noemde ze dat 'vertraagtaal', heel passend.

Het werd opnieuw een boeiende televisieavond waarin een mooie, jonge, zieke en desondanks strijdbare Marsman zich ging verdiepen in religie en vooral ook in de vraag of er leven na de dood zou zijn. Voor mij is dat glad ijs, een onbegaanbare piste. Voor Abbring ook volgens mij, zij stelde op zeker moment de zeer terechte vraag: "Is valse hoop ook hoop?"

Louisiana en Roskilde

 

Een kilometer of twintig ten noorden van Kopenhagen ligt een prachtig museum aan zee: Louisiana. De eerste eigenaar van dit geheel in hout opgetrokken gebouw slaagde erin drie keer een vrouw te trouwen die Louisiana heette. Later werd in dit pand een museum voor eigentijdse kunst gebouwd. Een werkelijk prachtig museum met schitterende zalen en een lay out die zich niet in één bezoek helder laat ontrafelen. Dat hoeft ook niet, het maakt het gebouwencomplex - want dat is het eigenlijk - heel avontuurlijk en vooral verrassend. Het geheel is werkelijk fenomenaal gelegen in een prachtige tuin met een heerlijk uitzicht op zee en de Zweedse kust in de verte. In de kom van het complex aan de zeezijde is een zeer fraaie beeldentuin ingericht. En het moet gezegd: we hebben niet vaak zo voortreffelijk geluncht als in dit museum, ook hier weer uitkijkend over de beeldentuin en de zee.

De Denen voelen zich gelukkig, maken we op uit krantenberichten en dat lijkt wel te kloppen met onze waarnemingen hier ter plaatse. Achterstandswijken of arme buurten hebben we hier nog niet aangetroffen en zwerfvuil kennen de Denen ook al niet! Dit Denemarken maakt een zeer welvarende indruk en dat zie je onder meer terug in het museumbezoek. De Denen houden ervan, in Louisiana was het zeer druk zelfs zonder dat dat ook maar enigszins hinderlijk werd, integendeel. Die Denen zijn behoorlijk relaxed, behalve als ze op de fiets zitten natuurlijk. Maar die welvaart maakt - kennelijk - ook dat de Denen graag een museum bezoeken, ze hebben tijd en aandacht voor kunst en hebben er ook wat geld voor over!

Na een paar uur raakt de geest verzadigd en neem je niets meer op. Er was een overzichtstentoonstelling van de Amerikaan Alex Da Corte, speels en kleurrijk maar honderd procent Amerikaans. Geen kunst in mijn ogen maar vooral beeldcultuur. Maar het is gewoon hoopgevend en vooral ook leuk dat er zoveel mensen op af komen, ook heel veel jongeren. En het werk van Da Corte is ook leuk. Maar de coryfeeën van dit museum zijn toch Giacometti, Andy Warhol  en Alexander Calder. We noemen hen nog eigentijds maar ze zijn al wel overleden. Ook hier slaat de inflatie toe. Maar dat neemt niet weg dat het een heerlijk museum is. Je hoeft niet alle werken te appreciëren, je hoeft niet alles te begrijpen, je moet het op je af laten komen en er gewoon plezier in scheppen naar de werken van al deze kunstenaars te kijken. Te proberen ze te doorgronden en als dat niet lukken wil, is er nog steeds geen man overboord, op naar het volgende kunstwerk.

Na het museumbezoek togen we langs provinciale wegen naar Roskilde, een stadje dat bij mij vooral bekend is vanwege het jaarlijkse rockfestival. Een vriendelijk en sympathiek stadje dat vooral bekendheid geniet door zijn kathedraal. Het is een gotische kathedraal die in de twaalfde en dertiende eeuw werd gebouwd en desondanks een veel eigentijdser indruk maakt. De kerk staat op de UNESCO lijst en bevat talloze grafkapellen van Deense vorsten. De details ontgaan me en ik kan er ook geen belangstelling voor opbrengen, het is te lang geleden. Bijzonder is wel dat de kerk zeer toegankelijk is en langs kruip- en sluipdoorgangetjes veel van het innerlijk van dit gebouw laat zien.

Arken en Dragør

Even ten zuiden van Kopenhagen ligt het museum voor hedendaagse kunst Arken. Het gebouw dat van veraf de indruk wekt als een gestrand schip aan de grond gelopen te zijn - zulks was ook de bedoeling van de ontwerper van dit gebouw - staat in een ogenschijnlijk dorre omgeving en wordt bewaakt door een van de iconische beelden van Anthony Gormley. Zoals er wel meer beelden staan rondom het gebouw, opgaand in de omliggende natuur.

Het museum heeft mooie zalen en laat zijn innerlijk zien zoals Centre de Beaubourg in Parijs dat al aan de buitenkant tentoonspreidt. Er is, zoals gewoonlijk in musea voor hedendaagse kunst, weer veel te genieten zoals er ook kunstwerken hangen waarin de beschouwer zonder lappen toelichtende tekst niet in door weet te dringen. Daar ben ik inmiddels aan gewend en negeer zulke werken zonder me nog mateloos te ergeren.

Na het museumbezoek togen we naar Dragør, een oud en markant stadje aan de Drogden Fyr van waaruit men een prachtig zicht heeft op de brug die Denemarken met Zweden verbindt, de Oresund Bridge. Maar de afstand bleek te groot en als gevolg van de voor Deense begrippen extreem hoge temperaturen en de daaruit resulterende heiigheid was er geen brug te bekennen. Het stadje zelf heeft een aardig geschiedenis die u zo terug kunt vinden op het onvolprezen Wikipedia. Verboden voor auto's, gelukkig maar. Het stadje staat vol met stokrozen. Buitengewoon pittoresk. 

Denemarken

 

Op onze eerste dag in Denemarken, in Kopenhagen om precies te zijn, besloten we tot een fietstocht in de omgeving van onze camping aan het Kattegat, even ten noorden van de stad. Uiteindelijk raakten we verzeild in een prachtig park rond het Jaegersborg Dyrehave om al heel snel een roedel prachtige herten tegen te komen. Al snel bleek dat er in dit behoorlijk uitgestrekte park meerdere van deze kuddes rondliepen. De roedel waar we de meeste foto's namen bestond uit tenminste honderd dieren. Opmerkelijk hoe weinig schuw de dieren waren, zolang je maar voldoende afstand hield.

Vandaag fietsten we door de stad op zoek naar enkele bijzonderheden. In Kopenhagen is meer dan genoeg te genieten, naar mijn smaak een zeer sympathieke en aangename stad, waar je je geregeld in Amsterdam waant. En mag ik me een politiek incorrecte opmerking permitteren: Kopenhagen is een stad van prachtige, mooie jonge vrouwen. Het is werkelijk een genot om zoveel heerlijke jeugd te zien. Dat tref je zelfs bij ons niet aan. Zo, nu mag woke Nederland over me heen vallen, ik heb mijn ogen goed de kost gegeven.

De Denen houden ook van fietsen maar veel rijwielende weggebruikers hebben besloten zich van stoplichten niets aan te trekken en dat leidt geregeld tot precaire situaties of bijna-ongelukken. Hoewel alle fietsen over een bel beschikken, weigeren de Denen consequent daar gebruik van te maken. Ze halen je gewoon in ook al is het fietspad ter plekke eigenlijk veel te smal voor zulke manoeuvres. Maar echte terreur wordt vooral door bakfietsende ouders uitgeoefend, ze rijden veel te hard en het zijn ronduit gevaarlijke ondingen. Helemaal treurig en gevaarlijk wordt het als zo'n bakbeest met kleine kinderen erin dwars door rode lichten heendendert. Meerdere keren met eigen ogen gezien. Kopenhagen is een heerlijk stad jazeker maar fietsvriendelijke stoplichten bestaan hier niet. Je moet voor vrijwel ieder stoplicht behoorlijk lang wachten. Dat kan echt beter! Maar morgen gaan we vrolijk verder.

De oude gebouwen en kerken laten we dit jaar zoveel mogelijk links liggen. Ik kan geen barok meer zien en geloof het allemaal wel. Bovendien, op het gebied van de eigentijdse architectuur is zoveel moois te zien. Vooral de inpassing van nieuwe gebouwen in een wijdere omgeving laat zien dat architecten van vandaag in staat zijn tot prachtige prestaties. We bezochten Nyhavn maar daar aangekomen besloten we onmiddellijk dit gedeelte links te laten liggen. Pittoresk ja, maar voor het overige een grote verzameling horeca, je kon er over de hoofden lopen. Gauw doorfietsen om even verderop de nieuwe schouwburg te zien en daar schuin tegenover het monumentale gebouw van de nieuwe opera. Werkelijk prachtig hoe de Denen hier in dit havengebied tot uiterst verrassende nieuwe architectuur wisten te komen. Wat een genot om hier rond te fietsen!