Wij zitten een weekje op de geestgronden in Noord Holland, even ten noorden van Tata Steel. Op een boerencamping nota bene en wie mij een beetje kent zal zich afvragen, net als ik, wat ik hier te zoeken heb. Ook hier hangt de vlag op zijn kop en u weet dat mij dat een gruwel is. Soit, we vertrokken in de herfst en kwamen hier aan in de zomer.
Fluks de fiets gepakt en naar het strand gereden. Het was er aangenaam druk met veel kindervertier. De strandpaviljoens in Castricum aan Zee evenwel zijn van een hopeloze kitscherigheid. Wie heeft dit bedacht? We kijken er maar langs heen, het strandplezier, het licht, de verte, de luchten, het is een genot.
Geregeld echter zie je een wolkenexplosie wanneer Tata Steel weer eens een of ander chemisch proces in werking zet. De rookpluimen lijken waterdamp maar bij dit bedrijf kun je nooit weten wat er in hun afgassen zit. Wie zich een beetje verdiept in wat het bedrijf zich allemaal permitteert, nog wel zonder dat de vergunning ook maar ooit ingetrokken wordt, staat verbijsterd. Maar de kust, ach de kust, zij is zo mooi en bevrijdend.
De Brit Adam Nicolson schreef er een prachtig boek over: De zee is niet van water. Ik heb het al besteld en verheug me er nu al op. Eerder schreef hij een onvergetelijk mooi boek over de Shiant eilanden, Zeezicht getiteld. Werkelijk prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten