Al geruime tijd vinden er gesprekken plaats tussen overheid en belangengroeperingen over een breed gedragen landbouwakkoord. Gisteren is een van die belangengroeperingen, Agractie, uit dat overleg gestapt. Wat de boeren minimaal eisen is, zoals Caroline van der Plas het formuleerde: 2030 moet 2035 worden, de Kritische Depositie Waarde moet van tafel en er komen geen gedwongen uitkoopregelingen. Agractie voegde daar een eis aan toe: de thans beschikbare landbouwgrond mag niet worden beperkt qua gebruik of in omvang afnemen.
Ja, we kunnen ons er dood aan ergeren - en persoonlijk doe ik dat ook - maar je kunt Caroline en haar boeren geen ongelijk geven. Ze hebben politieke macht vergaard en je zou wel een uilskuiken zijn als je die macht niet probeert te verzilveren. Maar laten we ons geen illusies maken: als de boeren niet krijgen wat ze willen, gaan ze gewoon weer de weg op met hun intimiderende kapitalen kostende tractoren.
Hoe kon dit gebeuren? Nou, om te beginnen had de overheid bij de allereerste boerenprotesten meteen moeten ingrijpen en boeren die met tractoren de openbare weg op gingen moeten arresteren en hun voertuigen verbeurd moeten laten verklaren. Geweldloze Extinction Rebellion demonstranten werden zelfs voorafgaande aan aangekondigde protestacties gearresteerd. Maar onze politieagenten waren doodsbenauwd voor die hersenloze boerenterroristen en lieten ze lekker hun gang gaan.
De politieke lafheid van Rutte maakte verdere escalatie van het boerengeweld een fluitje van een cent en voor we het wisten was de geest uit de fles en niemand kreeg hem er weer in. En dat stopt niet met deze klaterende verkiezingswinst. Kijk naar het chantagemiddel dat Agractie nu inzet. Niet deelnemen aan die zo belangrijke gesprekken om een gezamenlijk draagvlak te creëren maar gewoon weglopen. Alleen D66 is bereid zich te houden aan de gemaakte afspraken maar staat daarin alleen, een tandeloze tijger. En wie heeft het nog over Remkes?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten