Je moet er de tijd voor nemen, voor de nieuwe film van Christopher Nolan: Oppenheimer. Meer dan drie uur duurt deze rolprent maar je verveelt je geen moment. Toch wel een opmerkelijke keuze voor de regisseur van spraakmakende films als Memento, Interstellar en Tenet. Oppenheimer was, zoals u weet, de vader van de atoombommen die de Amerikanen op Hiroshima en Nagasaki gooiden, waarbij tenminste 120.000 doden vielen. Wie daar geen morele nachtmerries van krijgt is tot veel erger in staat. Truman lachte Oppenheimer recht in zijn smoel uit toen hij de president vertelde van zijn bezwaren tegen de waterstofbom. Tenminste, als we Nolan mogen geloven, of het echt zo gegaan is weet ik niet.
Oppenheimer wist waar hij mee bezig was en waarom de atoombom wel en de waterstofbom niet ontwikkeld zou mogen worden heeft ook deze film niet duidelijk weten te maken. Oppenheimer dacht dat het aantoonbaar hebben van de atoombom genoeg was om andere landen voorgoed te kunnen afschrikken. Dat bleek al snel nogal naïef. Bovendien wist Oppenheimer ook dat zijn vinding niet beperkt zou blijven tot de kernproef Trinity in een Amerikaanse woestijn. Hij wist wel degelijk dat de Japanners de eerste slachtoffers zouden gaan leveren. Nee, dat morele dilemma van Oppenheimer heeft hij nooit echt over het voetlicht weten te brengen. En Nolan dus ook niet.
In een speciale hoorcommissie werd Oppenheimer dan ook behoorlijk gefileerd op dit punt. Maar waar Nolan met deze film vooral op focuste was de wijze waarop de Amerikanen na de oorlog, het was de tijd van de rabiate communistenhater en -jager McCarthy, achter Oppenheimer aangingen vanwege diens vermeende communistische sympathieën. En dat levert een spannende film op waarbij we aan het einde van de dag tenminste beleven dat boontje om zijn loontje komt. En we hebben dan nog maar weer eens de foeilelijke kant van de politiek gezien. Ik weet het, we maken het dagelijks mee maar dit was een fraaie les uit de geschiedenis.
Tja, de rest van het verhaal? Het is nu al een kaskraker, schijnt het. Maar er erg van onder de indruk was ik niet. Een honderd procent Amerikaanse film met weinig diepgang in de karakters. Cillian Murphy wist wel te overtuigen en ook Tom Conti als Einstein en Kenneth Branagh als Niels Bohr vond ik verrassend. Maar dat was het dan ook wel. Maar vlot verteld en gefilmd met hier en daar forse en indrukwekkende geluidseffecten, ook nog wat zinloos en overbodig naakt, je kon het zelfs geen funktioneel naakt noemen. O, ik heb me er niet aan gestoord hoor, ze was erg mooi, maar het sloeg eigenlijk nergens op. Al met al een zeer onderhoudende film, dat zeker maar geef mij maar Interstellar en Tenet, daar raak ik eerder opgewonden van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten