Elke twee jaar trekken we weer naar Drenthe om de kunstroute Into Nature te bezoeken. Aanvankelijk werden we blij verrast door inspirerende en verrassen de kunst. Maar de vorige editie, Hans den Hartog Jager was toen de curator, werden we ronduit teleurgesteld door de bagger die de curator ons toen voorschotelde. Kunst voor kunstcritici en museumdirecteuren, niet voor de argeloze maar wel in kunst geïnteresseerde bezoeker.
Dit keer was de beleving niet veel gunstiger. Een boomstam waarop je kon luisteren naar een geluidscollage van de maker(s) maar die moest je wel eerst kopen voor € 2,50. Huh? We hebben toch al betaald? Bovendien was de boomstam bezet en het werk duurt 15 minuten. Toch maar doorgelopen. Het volgende werk heette Wandeling op geel, de beide kunstenaars hadden zeven panelen met een egaal gelen kleur in het landschap geplaatst. De QR-code maar eens benut om te horen hoe de curatoren vertelden wat de makers hadden gedacht en gevoeld toen ze dit werk maakten. Waarom hier niet rechtstreeks met de makers gesproken? Heel vreemd.
Dan een klein gat in de berm waaruit een vreemde stem klonk. Het bleek om een IJslands geestje te gaan dat de kunstenaar naar verluidt op al zijn reizen vergezelde. Maar ja, ik spreek geen IJslands, dus er was geen touw aan vast te knopen. Of ik het anders wel had begrepen is nog maar de vraag.
Op naar Emii Alrai die een sculptuur maakte met zeven panelen vol onbegrijpelijke teksten over een oude lokale mythe rondom een sculptuur waarvan de curatoren suggereren: "... zie je in de sculptuur misschien iets van de vorm van oude botten, van een paard dat het hoofd naar de wind draait, van een uitstekende ruggengraat van een reus of van archeologische resten van een oude stad". Tja, hier wordt wel heel veel voorgezegd maar het komt niet in de buurt van wat ik er zelf in zag.
Het beeld van Chiara Camoni kon me daarentegen wel bekoren. Een uit terracotta vervaardigde vrouwenfiguur van twee meter hoog met een sleep van kralen en bloemen ruim rondom haar in het gras gedrapeerd. Erg fraai. Dat het in de verte iets met witte wieven van doen zou hebben wil ik best geloven. Het beeld staat op zichzelf, wat mij betreft.
Ik ga hier niet alles becommentariëren. Vooralsnog blijf ik erbij dat een kunstwerk autonoom is, voor zichzelf moet spreken. Maar hedendaagse curatoren en museumdirecteuren hebben er duidelijk geen moeite mee dat moderne kunstwerken alleen te begrijpen zijn dankzij QR-codes en lappen uitleggende tekst. Doe teksten zijn vaak ook niet te begrijpen, er wordt een andere taal gesproken dan die welke ik versta. Maar ik blijf mijn best doen. Later deze week gaan we net zo vrolijk aan deel 2 van deze route beginnen en over twee jaar zullen we ook de nieuwste Into Nature weer graag bezoeken. Ik laat me wel uitdagen. Maar dit kaar maakten de hunebedden die we op onze toch tegen kwamen heel wat meer indruk dan de tentoongestelde werken van hedendaagse kunstenaars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten