Zomergasten, dit keer met Khadija Arib. In tegenstelling tot vorige week toen het gesprek met cameraman Hoyte van Hoytema maar niet tot leven wilde komen, voerde Maassen dit keer een voortreffelijk gesprek met de voormalige Kamervoorzitter. Het was een boeiend gesprek, informatief door de gekozen beelden en langzaam maar zeker kregen we een helderder beeld op deze mooie vrouw die aan het eind van haar carrière door het slijk werd gehaald door haar opvolgster. Zo, nu weet u meteen waar ik in deze discussie sta.
Het wachten was op het moment dat Maassen de tere kwestie aan zou roeren. Ondenkbaar dat het gesprek niet op dat thema terecht zou komen. Het duurde een uur of twee maar toen zaten we er opeens midden in. Maassen ging er bijna met gestrekt been in en leek Arib niet te willen geloven toen zij zich verdedigde. Prachtig om te zien hoe de sympathieke en minzame Arib onmiddellijk verstrakte toen het onderwerp opeens op tafel lag. En ze verloor onmiddellijk haar kalmte en afstand toen ze de nieuwe Kamervoorzitter ervan beschuldigde haar op een ongekende manier te hebben neergesabeld, een mes in de rug had gestoken. Ze koos bewust niet voor de formulering "de huidige Kamervoorzitter" maar beperkte zich tot het denigrerende "Bergkamp".
Kom op, zei Maassen, je gaat me toch niet vertellen dat ... Hij geloofde haar werkelijk niet. Maar Arib hield, in mijn ogen volkomen terecht, vol dat het onbestaanbaar was dat je goede naam te grabbel gegooid werd door anonieme brieven. Tot de dag van vandaag weet zij niet waarvan ze nu precies beschuldigd wordt. En dan zou zij aan een onderzoek tegen haarzelf mee moeten werken? Natuurlijk niet, dat is ronduit onzindelijk.
Tot zover was er nog niets aan de hand. Maassen stelde zich zeer kritisch op maar bleef uiterst correct en to the point. Arib had zichtbaar moeite met zijn 'aanval' maar dook niet weg en verdedigde zich knap en met de juiste argumenten. Het thema kon worden afgerond maar opeens barstte Maassen in lachen uit. Het leek alsof hij haar recht in haar gezicht uitlachte. Hij lichtte zijn lachen niet toe, het werd stil en na een paar seconden vroeg Arib hem waarom hij nu eigenlijk lachte. Kennelijk realiseerde Maassen zich dat zijn reactie licht verkeerd kon worden geïnterpreteerd en hij kwam met een wat schaapachtige en halfbakken verklaring. Aan het eind van het gesprek vergaf Arib Maassen zijn wat ongelukkige interventie.
Ik vond het een mooi interview met uitzondering van die lach. Het siert Maassen dat hij het lastige onderwerp niet uit de weg ging en ook geen genoegen nam met het eerste het beste antwoord. Kritisch doorvragen lag in de rede en dat deed hij. Maar Arib heeft het gelijk aan haar zijde, wat mij betreft althans en ik hoop vurig dat haar op enig moment recht gedaan zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten