Opnieuw een heel aangename avond bij Zomergasten, dit keer met Bibi Dumon Tak, schrijfster. Ik las niet eerder iets van haar en ik denk niet dat ik er aan toe kom nu wel iets van haar te gaan lezen. Maar het was een boeiend en aangenaam gesprek met een interessante en mooie vrouw, of mag ik dat laatste niet zeggen? Niet een avond van grote inzichten of weidse vergezichten. Dumon Tak houdt ervan vooral dicht bij zichzelf te blijven. En het was ronduit boeiend haar te horen vertellen hoe ze tot haar inzichten en beslissingen kwam. Wat vooral bijbleef was haar kruistocht tegen de jacht die vooral bedreven zou worden door elitaire witte mannen, ook al liet ze beelden zien van een vrouwelijke jager bij Pauw die, volgens mij althans, niet veel van het leven begrepen heeft. Waar het Dumon Tak om gaat is dat dieren lijden en dat jagers hun eigen regels mogen opstellen, dat hun hobby door niemand kan worden gadegeslagen laat staan gecontroleerd en dat die jagers helemaal niks aan beheer doen maar enkel en alleen hun hobby beoefenen. Prachtig waren de filmbeelden van een wild zwijn moeder die haar door een ongeluk om het leven gekomen jong onder takken en bladeren begroef en er vervolgens naast ging liggen. Buitengewoon ontroerend en stil makend. Daar zouden die jagers eens naar moeten kijken.
Prachtig ook waren de beelden uit 1991 van Adriaan van Dis in gesprek met Renate Dorrestein met een werkelijk schitterende Dorrestein die bleef glimlachen en van Dis uiteindelijk onmiskenbaar op punten versloeg, die - het moet gezegd - vervolgens grootmoedig zijn verlies nam. Ook fraai was een documentaire over koeien in Zwitserland of Frankrijk die met elkaar een gevecht aangingen om te bepalen wie de koningin zou worden en daarmee het recht op het beste gras verwierf. Nooit geweten dat ook koeien onderling een hiërarchie kunnen uitvechten. Prachtige beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten