In Kunstbeeld nr 2 2012 lees ik over conceptuele kunst: "Belangrijk is het idee dat de kunst theoretische statements in zich draagt, en empirische ervaringen, politieke attitudes en verhalen communiceert. Dat is een ruime formulering. Geen verrassing dus dat een flinke portie van de hedendaagse kunst met gemak onder die definitie valt. In de praktijk blijkt documentatie van zulke conceptuele kunst goed te verkopen, met name op beurzen en in de handel. "
Er is natuurlijk geen bezwaar in te brengen tegen goed verkopende kunst. Schoorstenen moeten roken en als de subsidies verdwijnen, moet het geld toch ergens vandaan komen. Maar zoals je writers' writers hebt, zo maken conceptuele kunstenaars, althans in mijn ogen, kunst voor museumdirecteuren, galeriehouders en kunstcritici. Het gewone volk wordt buiten de deur gehouden, hun appreciatie is niet langer relevant voor de kunstenaar.
Christian Jankowski zette een glimmende speedboot neer, die kon je kopen als kunst maar ook gewoon als speedboot. In het eerste geval was de prijs aanmerkelijk hoger. Wat schrijft nu Kunstbeeld hierover?: "Op de Frieze Art Fair in 2011 bogen ladingen gefacelifte rijken zich kwijlend over deze speedboot".
Die Frieze Art Fair was kennelijk opgezet voor kwijlende rijken maar wat hebben die met kunst van doen? Er zijn toch ook nog wel gewone kunstliefhebbers die niet op zo'n misprijzende manier weggezet hoeven te worden door de redactie van een kunstblad?
Ik blijf geweldige moeite houden met conceptuele kunst en weiger nog steeds de makers ervan als kunstenaars te zien. Het zijn eerder ideeenmachines of, jawel, kunstmanagers, handige jongens ook als ze er ook nog geld mee weten te maken. Maar mijn god, wat een prutswerk wordt hiermee ten onrechte als kunst gepresenteerd. De nieuwe kleren van de keizer...
Foto: De onvermijdelijke Joseph Beuys die na iedere scheet tevreden achterom gekeken moet hebben: weer een kunstwerk van importantie geproduceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten