Spiksplinter

Zag een dezer dagen de televisieregistratie van Spiksplinter, de laatste show van Hans Teeuwen. Het is er allemaal nog steeds: het absurdisme, de Publikumbeschimpfung, de ongecontroleerde woedeaanvallen, het schuchtere excuus en de onnavolgbare liedjes.
Het moet gezegd, het is dit keer wel heel erg veel kut geworden. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat Teeuwen ergens een obsessie met dit vrouwelijk lichaamsdeel heeft opgelopen, God mag weten waar. Persoonlijk vond ik er dit keer teveel kut in de voorstelling zitten. Dit is geen kwestie van fatsoensrakkerij, ik moet nog steeds onbedaarlijk lachen om Hans Teeuwen, vooral als hij vertelt dat de grootste hobby van dolfijnen drummen is maar dat kunnen ze niet, geen handjes...
Ook een beetje teveel publieksparticipatie dit keer naar mijn smaak. Ik vind het doorgaans te gemakkelijk een argeloze theaterbezoeker op het toneel voor schut te zetten of af te zeiken. Teeuwen voegde aan dit onderdeel niets inhoudelijks toe.
De sketch over Astrid Joosten leidt tot plaatsvervangende schaamte, misschien is dat precies wat Teeuwen beoogt, ik weet het niet. Op zulke momenten lijkt het er ook wel op dat het een wedstrijdje is "kijk eens wat ik allemaal durf te zeggen". Wat me dan aan mezelf stoort is dat ik er ondanks die schaamte toch om lach. Is dat vanwege zijn schaamteloosheid of om zijn ac teertalent? Ik weet het niet.
Ik zocht vergeefs naar een rode draad, een grondmotief, er zat geen hogere of diepere gedachte achter deze voorstelling, het was vooral absurdistisch en grof. Hans Teeuwen is een van de weinigen die daarmee wegkomt.
Al was het maar omdat hij een geweldige zangstem heeft en een fenomenaal pianist is. Wat mij betreft zou hij veel meer mogen zingen in zijn voorstellingen, terwijl je van de meeste cabaretiers toch hoopt dat ze hun zangtalenten voor de badkamer bewaren.
Kortom, gemengde gevoelens maar ik heb wel weer genoten van deze voorstelling.