...schreef Theodor Herzl. Letterlijk schreef hij: "Wir sind ein Volk - der feind macht uns ohne unseren Willen dazu, wie das immer in der Geschichte so war". Hij heeft natuurlijk gelijk, zodra een samenleving een vijand ervaart wordt de onderlinge saamhorigheid sterker. Maar in Israël lijkt het erop dat men maar geen afscheid van de vijand kan nemen.
De Israëlische schrijver Assaf Gavron schrijft in de NRC: "Ik weet eigenlijk niet wat deprimerender is, de feitelijke toestand, met al deze gruwel van dood en verderf en stapels lijken, of het feit dat er bewust geen manier lijkt te bestaan om deze eindeloze cirkel te doorbreken. Niets is voor iemand reden om te wijken. Iedereen graaft zich alleen maar dieper in".
Als je de berichten en de reportages uit Israël in de dagbladpers leest mogen we ons inderdaad maar weinig illusies maken. Links Israël lijkt van de kaart geveegd en de steun voor de regering is ongekend hoog, sterker nog, het merendeel van de Israëliërs schijnt te vinden dat het leger te slap optreedt. Zeker geldt dit voor de zich kolonist noemende bewoners van de illegale nederzettingen op Palestijns grondgebied.
Gavron merkt op: "zo militant was het in Israël nooit" En dat is een uiterst zorgwekkende vaststelling.
Er is nog een ander fenomeen waarop Gavron de aandacht wil vestigen en dat is het over een kam scheren van alle Israëliërs. Zijn stem en die van zijn medestanders wordt niet meer gehoord. Binnen de landsgrenzen worden critici van de regering bijna als verraders beschouwd, ze worden beschimpt en soms zelfs fysiek aangevallen of bedreigd. En buiten de landsgrenzen worden de kritikasters niet meer onderscheiden van hun militante landgenoten, ze behoren immers tot dat foute volk dat genocide pleegt in de Gazastrook.
De noodkreet van Gavron is terecht en het is een goede zaak dat kranten als de NRC artikelen van Gavron, Grossman, Thrall en hun medestanders blijven publiceren. Maar er moet veel meer gebeuren dat maar niet gebeuren wil: het intrekken van financiele en militaire hulp aan Israel en het boycotten van Israelische producten zouden goede eerste stappen zijn om de strijdende partijen te dwingen plaats te nemen aan een onderhandelingstafel met als doel en uitgangspunt een tweestatenoplossing.
Want laten we ons vooral dit realiseren: de verrechtsing en verharding in de Israelische samenleving gaat gepaard aan een minstens even gevaarlijke ontwikkeling bij de Palestijnen: er zijn momenteel geen Palestijnen meer die ooit vrede hebben gekend en het merendeel van de Palestijnse slachtoffers is nog minderjarig. Zoals Hamas destijds een reactie was op de PLO die maar niets wist te bereiken, zo zal ook de jongste Palestijnse generatie ooit Hamas opzij schuiven omdat ook zij niets wist te bereiken. Pandora's box in optima forma...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten