Op 8 juli hield de Israëlische schrijver David Grossman een lezing op een vredesconferentie in Tel Aviv. In de NRC van 12 juli is een verkorte versie van die lezing opgenomen. Ik kan u die lezing aanbevelen, het is een sprankje medemenselijkheid en hoop in de absurditeit en perversie van het Midden Oosten van vandaag.
Grossman zegt het gevoel te hebben dat hij leeft in een zelfgenoegzame democratie die beweert liberaal en humanistisch te zijn, maar die al tientallen jaren lang een ander volk bezet, vernedert en verplettert.
Israël is nog slechts de wanhoop toegedaan en gelooft nergens meer in, onderwijl het beeld van een vijandige Arabische omgeving koesterend. Hebben we ooit een boodschap van hoop van Netanyahu gehoord? vraagt hij zich af.
Slechts één keer, in 1993 ten tijde van de Oslo-akkoorden heeft Israël de weg van de hoop bewandeld. Toen is het mislukt en sedertdien lijkt de hoop in Israël verloren. Waarom zouden we na zoveel mislukte wanhoopspogingen niet weer eens hoop gaan koesteren, vraagt Grossman. Hoe is het mogelijk dat 'hoop' een vies, beschuldigend woord is geworden, in giftigheid alleen overtroffen door het woordje 'vrede'?
Rechts Israel heeft niet alleen links verslagen maar ook de hoop, ook zichzelf, Israel. "Als er een klimaat van vrede komt, dan zal het kamp van de hoop en de nabijheid en het optimisme ontwaken. Dan zullen meer mensen beseffen dat zij, los van elke ideologie, praktisch belang hebben bij hechtere banden met het andere volk. Misschien zal er dan na enkele jaren genegenheid en misschien zelfs vriendschap groeien tussen de volkeren en de mensen".
Zelf noemt Grossman zijn hoop geen naïeve hoop. Hoe moeilijk dat ook te geloven is, Grossman heeft het gelijk aan zijn zijde als hij stelt dat Israël zich de weelde van de wanhoop niet kan veroorloven, "want wanhoop aanvaarden, is toegeven dat we verslagen zijn". Hoop, zegt Grossman, is het sterkste wapen tegen de wanhoop. Wij bidden tot alle goden dat hij gelijk mag krijgen.
bron: NRC
Geen opmerkingen:
Een reactie posten