U weet hoe populair Angela Merkel in deze kolommen is, ondanks dat ze een club vertegenwoordigt waar ik mij nooit bij aan zou sluiten. Eindeloze speculaties in de Duitse pers over het besluit van de Duitse regering inzake de door paljas Erdogan geëiste vervolging van cabaretier Jan Boehmermann.
Ik hoef hier de spagaat waarin de Merkel terecht is gekomen niet nader toe te lichten. Zoiets heet Realpolitik. En vanuit dat perspectief kan ik wel leven met haar besluit om een onafhankelijk rechter een uitspraak te laten doen over de vraag of Boehmermann zich schuldig heeft gemaakt aan een strafbaar feit. Betekenisvol voegde zij daar aan toe dat ze bij het oplossen van deze kwestie vertrouwen had in de rechtsstaat. Niet onbelangrijk hier nog te vermelden dat Merkel het bewuste wetsartikel op grond waarvan Boehmermann nu nog vervolgd kan worden wil schrappen.
Iedereen gaat er van uit dat de rechter Boehmermann zal vrijspreken maar vooralsnog is dat slechts speculeren. Het wordt in ieder geval een ongekend interessante en spannende rechtszaak. En natuurlijk had ik liever gezien dat Angela Merkel zich hier had opgeworpen als voorvechter van de vrijheid van meningsuiting, als voorvechter van een democratie zoals de Turken die onder Erdogan nooit ofte nimmer zullen beleven, een democratie waarin satire de thermometer is waarmee de gezondheid van die democratie wordt gemeten.
En zoals ik al eerder stelde: er zijn nauwelijks nog woorden of superlatieven te bedenken om uiting te geven aan je afschuw over paljas Erdogan. Ik geniet dan ook van de oproep van Hans Teeuwen om Erdogan zo veel, zo vaak en zo hard mogelijk te beledigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten