Op een druilerige zaterdag naar museum Voorlinde in Wassenaar. Om met de conclusie te beginnen: gewoon heengaan, is prachtig! We begonnen bij Full Moon, een verzameling werken rond Maannacht van Jan Sluijters. Deze expositie zou mij het minste bevallen, op de foto's van Rineke Dijkstra na. Voor het overige veel statements waar ik doorgaans weinig mee kan, zo ook dit keer.
Maar het werd al gauw een totaal andere ervaring met de tentoonstelling Say Cheese van Martin Creed, een innemende kunstenaar die niet zozeer iets wil toevoegen aan de wereld maar op zijn geheel eigen wijze commentaar geeft door bestaande voorwerpen of materialen anders te rangschikken of in een nieuwe context te presenteren. Een heerlijke ontdekkingsreis door iemand die zo onbevooroordeeld mogelijk de wereld om hem heen waar probeert te nemen. Veel humor en verrassende installaties. En doorgaans hou ik helemaal niet van installaties maar zoals Creed het doet bevalt me dat uitstekend. Prachtig is de video waarin lichamelijk gehandicapten een zebrapad in een stad oversteken, op muziek van Creed zelf.
In de vaste collectie is een aantal werken bijeen gebracht dat ronduit fascinerend is. Te beginnen bij Richard Sera die in Open Ended een aantal enorme cortenstalen platen als bloembladen rangschikte, waar je als toeschouwer doorheen kunt lopen en over uit kunt kijken. Ieder heeft daar zo zijn eigen associaties bij. Heel fraai. Dat geldt ook voor de Skyspace van James Turrell en de Swimming Pool van Leandro Erlich maar die moet u zelf maar gaan bekijken. En als u afdaalt naar de kelder van de swimming pool komt u op de terugweg opeens een zeer verrassend kunstwerk(je) van Cattelan tegen!
De twee absolute hoogtepunten vormen het werk van Ron Mueck en de video van Sam Taylor-Johnson. Van Mueck zagen we jaren geleden al eens een overzichtstentoonstelling. Hier lopen we opeens tegen het larger than life Couple under an Umbrella aan: een ouder echtpaar op het strand, het is alsof je naar een levend echtpaar kijkt, zo griezelig echt zijn ze gemaakt. Kijk naar de voeten, de haarinplant op de benen van de man, het haar van de vrouw, de blik in hun ogen, twee mensen die samen kennelijk een heel leven achter de rug hebben en zich zo enorm vertrouwd bij elkaar voelen. Werkelijk schitterend!
Sam Taylor-Johnson is een Engelse filmmaakster (onder andere Fifty Shades of Gray en Nowhere Boy). In 2008 maakte zij Sigh, een film van het BBC Concert Orchestra dat een speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerd stuk uitvoert van Anne Dudley. De verschillende secties van het orkest - strijkers, blazers, percussie, harpisten en de dirigent - werden op aparte in een cirkel opgestelde schermen in een geheel donkere ruimte getoond. De schermen waren aan voor- en achterzijde te bezichtigen. Het bijzondere aan dit werk is dat de instrumentalisten geen instrument in hun handen hadden maar als het ware 'luchtgitaar' speelden. Als je goed naar de muziek luistert en de beelden intensief bestudeert zie je dat de musici precies en nauwgezet de muziek verbeeldden zonder hun instrument. Alles klopte, de vingerzetting, de arm- en handbewegingen, de lippen. Een verbluffend mooi werk, het bleek een genot om naar de musici te kijken, zonder door hun instrument afgeleid te worden en tegelijkertijd zit je naar een echt fraaie compositie te luisteren. Ga dit zien, het is werkelijk prachtig.
En aan het einde kijk je nog eens achterom en zie je dat hier een schitterend museum is verrezen in een mooi park. Het museum is ontworpen door Kraaijvanger Architects. Een aanwinst voor het Nederlandse museumlandschap en een plaats waar we vaker terug zullen keren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten