Scenic Route heet het nieuwe programma van het NDT. Het bestaat uit twee balletten van Sol León en Paul Lightfoot. Het eerste Silent Screen op muziek van Philip Glass dateert uit 2005 en het tweede Singulère Odyssée op muziek van Max Richter is dit jaar tot stand gekomen.
Max Richter verwoordt misschien wel het treffendst het onderwerp van deze voorstelling: "ons leven wordt bepaald door onze voorwaartse beleving door de tijd en we brengen onze fysieke wereld in kaart middels de weg die we afleggen."
In Silent Screen zien we dansers tegen de achtergrond van een groot scherm dansen. Op het scherm zien we een man die een pier afloopt om in de zee te verdwijnen, een ondersneeuwd boslandschap, een klein meisje dat op ons afloopt en stil blijft staan als haar ogen het scherm helemaal gevuld hebben, plotseling een maalstroom waarin zich van alles lijkt af te spelen en na verloop tijd volgen we deze cyclus weer terug naar een eindeloze zee. En ondertussen hebben we werkelijk fantastische dans gezien en iedere keer weer verbaas ik me erover hoe dansers dergelijk repertoire met een ongekende veelheid aan bewegingen in hun systeem kunnen krijgen, kunnen onthouden. En vraag ik me af hoe een choreografie eigenlijk genoteerd wordt. We zagen een film van een reis en de dansers lieten ons vrij associëren naar de betekenis van al die beelden, emoties, bewegingen. En de beelden die we voorgeschoteld kregen waren onvergetelijk. Ik kan ze hier niet eens beschrijven, u moet dat zelf gaan zien!
Dan Singulière Odyssée op een speciaal voor het NDT geschreven compositie: Exiles. Ook hier is een reis het hoofdmotief maar de titel van de compositie suggereert dat het niet om zomaar een reis gaat. We zijn in een grote zaal die uit de negentiende eeuw lijkt te dateren en een groot raam in het plafond waardoor gedempt licht naar binnen stroomt. Door deuren komen en gaan dansers, gedreven door de onontkoombare muziek van Richter. Schitterend vond ik de telkens bevriezende beelden van dansers die opeens vast leken te zitten in hun beweging, ze moesten even op 'hold' gezet worden omdat er elders een ander verhaal verteld werd. Het sneeuwde herfstbladeren, eindeloos veel herfstbladeren.
Wat een prachtige voorstelling en wat een ongekende kwaliteit van dansers! En dat is echt fascinerend om te zien: hoe (jonge) mensen met vaak prachtige lijven met een enorme beheersing en verbluffende techniek in staat zijn emoties uit te stralen en over te brengen op ons, het publiek. Dit zijn voorstellingen die je opzuigen en meenemen. Er is geen tijd of ruimte om je met iets anders bezig te houden dan met wat zich afspeelt op dat podium, vlak voor je. U moet deze voorstelling gaan zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten