Een tijdje terug zag ik de documentairefilm The truffle hunters van Michael Dweck en Gregory Kershaw. Een innemend portret van doorgaans oude mannen in Italië die met honden op zoek gaan naar de paddenstoel die ondergronds leeft en vaak wordt opgespoord door zwijnen, die het kennelijk ook als een traktatie beschouwen. Prachtig waren de verhalen van die mannen die er bij voorkeur 's nachts op uittrokken, de bossen in, om die kostbare lekkernij te zoeken en verzamelen. De tegenwereld van die naar paddenstoelen zoekende mannen is heel wat minder fraai: restauranteigenaars die de paddenstoelen tegen een zo laag mogelijke prijs proberen te verkrijgen om ze tegen woekerprijzen aan vermogende klanten te verkopen. Iedere truffeljager krijgt een stuk bos toegewezen waar zijn concurrenten weg moeten blijven. Maar het komt geregeld voor dat een truffeljager vergiftigd vlees op het bosperceel van zijn concurrent achterlaat waardoor de truffelsnuffelende hond komt te overlijden. Een van die truffeljagers had er geen zin meer in, hij had genoeg van het wereldje, van de markt die hij moest bedienen, hij had geen vertrouwen meer in zijn medemens. Een prachtkerel, type ruwe bolster. In zijn vrije tijd schreef hij gedichten. Wat had ik die graag gelezen!
Gisteren zag ik Pig, een film van Michael Sarnosky met Nikcolas Cage in de hoofdrol. Hetzelfde thema, dezelfde onaangename, nare tegenwereld van de truffel etende consument. Deze truffeljager bediende zich niet van een hond maar van een varken. Duistere elementen uit die tegenwereld geven opdracht om dat varken te stelen en dan gaat de truffeljager, die een klein hutje diep in de bossen bewoont, de grote stad in om zijn varken terug te halen. Het knappe van deze film is dat je voortdurend de dreiging van een geweldsuitbarsting voelt, elk moment kan de boel ontploffen en je zet je al schrap voor die apotheose. Maar het verhaal krijgt een geheel andere wending en een onverwachte afloop. Een sterke film met een klein verhaal en een grote acteur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten